Pokaż treść!

H IPO LIT BORATYŃSKI. 49To mówiąc, stara dama odwróciła się od niego ze wzgardliwymuśmiechem, a inne damy śmiejąc się, odeszły za nią, zostawując nowegodworzanina w zamyśleniu pośród opuszczonej galeryi.Rozdział "VI.Zaprowadzimy teraz czytelnika do domu położonego na jednejz najodleglejszych ulic przy północno-zachodnim krańcu miasta Krakowa,niedaleko góry zamkowej; i wejdziemy z nim do gabinetu znajdującegosię na końcu długiego szeregu pięknie ozdobionych w guścieowego czasu pokoi. Ściany jego okryte są bogatą, snycerską robotą,z drzewa cedrowego, które od długiego czasu koloru ciemnego nabrało.W ogromnym kominie z marmuru krajowego potężne kłody wysokonałożone nakształt stosu paliły się z trzaskiem. W około ścianstały szafy z drzewa orzechowego, wykładanego słoniową kościąi perłową macicą, w kształcie ciężkich pęków owoców i rozmaitych ptaków,a pomiędzy niemi krzesła z wysokiemi poręczami, na którychwełnianej powłóczce podobneż ozdoby jedwabiem były wyszywane.W pośrodku pokoju, pod lichtarzem o pięciu ramionach z żółtego metalu,zawieszonym za pomocą zielonego, sztucznemi kwiatami okręcanegosznura, przytwierdzonego do wklęsłego sklepienia, na czterech mocnychkręconych nogach, stał ogromny stół, mający wierzch z czerwonegowłoskiego marmuru. Z boku, pomiędzy buchastemi firankami,otwierał się wchód do ogromnej wystawy tworzącej drugi mniejszypokoik, do którego prowadziły dwa stopnie, pokryte również, jakcała posadzka, bogatym, srebrem i złotem haftowanym tureckim kobiercem.Mały stolik do roboty, rozmaitemi zwitkami kręconego jedwabiui kawałkami materyi w różnych kolorach okryty, wznosił sięna rosochatych nogach; a na aksamitnej poduszce od kanapy, którapo pod pięcia gotyckiemi oknami tej występującej wieżyczki na okołobuduaru w guście szesnastego wieku ciągnęła się, leżała niedbale porzuconalutnia i kilka książek w mocno pozłacany pergamin oprawnych.Przy okrągłym stole, w pośrodku wielkiego pokoju, siedziałaprzy otwartej szkatułce powleczonej safianem niewiasta średniegowieku, mocno zajęta odczytywaniem rozmaitych papierów. Ubranabyła w ciężką materyę koloru czarnego, a spadające aż do dołu pasyod czepka takiegoż samego koloru i podwiązanie u podbródka nakształtzakonnic, znamionowały wdowę; kilka zaś sznurów kosztownychpereł, spiętych błyszczącym wysadzanym kamieniami medalem,znakomity stopień pokazywały. Zdawało się, jakoby odczytywanieBronikowski: Hipolit Boratyński. 4