Pokaż treść!

HIPOLIT BORATYŃSKI. 5 2 8dzo wprawdzie pożytecznym jest dla dziejów; wszelako w romansiemoże stać się nader korzystnym. Owóż aniżelibym miał przyzwolić,że taka materya nie odpowiada żądaniom romantyczności, raczej zapozwoleniem waszmości, panie Aleksandrze, jakkolwiek mi to jest przykro,powiem, że winę nagany przypisać należy temu, co nie umiałz tego korzystać.Nadaremnie przyciśniony autor usiłował tu powiedzieć pokornesłówko na swoje obronę; zapalony szlachcic mówił dalej podniesionymgłosem :— Niziny i równiny? Czyliż tu już w tym kraju nie znają Karpatów?Alboż czy rozumieją, że dlatego, iż one teraz do Polski nienależą, to pierwej nie miały przerzynać kraju więcej, aniżeli w przeciągudziewięćdziesięciu mil? Mojem zdaniem góra jest zawsze górą,a równina równiną, Szkocki zaś pisarz niezawsze obierał za teatr swojegoprzedstawienia góry północnej B rytanii; owszem prowadzi onswego czytelnika nawet i na równiny południowego półwyspu, i nadzatokę Solway, ba nawet i na niziny Chester.Potem nasz podróżny, złagodziwszy nieco ton, zapytał ciekawiei uśmiechając się :— Jakże to ja mam rozumieć, co mi powiadacie o wielowładnejkobzie ? Zdaje mi się, że w naszym kraju także widzieć można tui owdzie podobnego rodzaju artystów, co to wychowańcom smorgońskimpo ukończonych naukach w wielkiój sztuce przygrywać zwykli.Kto raz tylko poznał urok tych tonów , ten nie zaprzeczy starodawnejSarmacyi prawa własności do tego instrumentu, i wyzna, że głos jegonie tylko naszych powabnych dwu-nożnych współziomków napełniazapałem , ale nawet i niezbyt łatwo dających się poruszyć synów puszczsarmackich pobudza do tańca!Podróżny rozumiał już, iż uspokoił poniekąd autora, i dodał nakonieckilka łagodniejszych wyrazów dla wygładzenia z pamięci oświadczonegomu w zapale rozmowy, powątpiewania o jego talencie; alepostrzegłszy, że twarz słuchającego tych uwag nie bardzo się rozweseliła,zaczął mieć podejrzenie, że musi coś jeszcze pozostawać, i wziąłdo ręki pismo, które ów za jego wejściem był położył. Autor chciałprzyzwoitym sposobem wydobyć z rąk jego ten jadowity papier ; alekiedy mu się to nie udało, mówił małodusznie:— O! czytajcie, czytajcie, mój zacny współziomku! Ja wam z górypowiem, co tam znajdziecie. Dowiódłszy, że materya, nad którąpracuję, wcale nie nadaje się do rodzaju W altera Skotta, mówią, że niewolniczonaśladuję Szkockiego poetę. Poweźmiecie ztąd wkrótce wcaleinne zdanie o zaletach i korzyściach autorskiego zawodu!Z wielką uwagą i natężeniem, jak ten, co nie bardzo dobrze rozu­