Pokaż treść!

kończenie.Autor niniejszej książki siedział sobie niedawno pewnego porankuw pokoju dosyć zaciemnionym od tylnej części stojącej naprzeciw budowy,który wybrał sobie na teraz za pracownię sarmackich powieści,historyj i historycznych obrazów; przed nim zaś na wielkim stole leżałomnóstwo gazet. Przejrzał on je wszystkie po kolei i zdawało się,jakoby treść ich, przynajmniej po części, w blizkim była stosunkuz czytającym, zawierała bowiem powszechne wiadomości o literackimświecie niemieckim, pośród którego autor założył swą cichą siedzibę,jak to przystoi obcemu, który dopiero po dłuższym pobycie może zasłużyćna wpisanie do złotej księgi państwa. Gdyby kto był tam obecny,to zdaje się, że według rozmaitego wyrazu, jakie oblicze samotnikaw czasie tego zajęcia przybierało, mógłby postrzedz, że jednoprzyjemnie go zajęło, drugie czyniło obojętnym; osobliwie zaś ostatniakarta, którą tylko co skończył, rozmaite w nim wywołała wrażenia.Brał po wielekroć do ręki gazetę, a potem oparł się na krześle,jakby sam siebie chciał sądzić.W tem nienader może miłem rozmyślaniu, przerwało mu wejściesłużącego, który jakiegoś przychodnia oznajmił. Na zapytanie o nazwisko,sługa powiedział takie, które osobliwszym sposobem pokaleczonebudziło wątpliwość, do jakiego europejskiego narodu gość przynależał;a gdy służący dodał: że odwiedzający opatruje znajdujące sięw pokoju obrazy z wielką bacznością i upodobaniem, które objawiłobcemi i dziwnie brzmiącemi słowami; autor Hipolita z niejakiemprawdopodobieństwem mógł domyślać się kraju, zkąd gość przybywa.I w rzeczy samej, poważne oblicza oddawna zmarłych przodków, przyozdobionewspaniałemi wąsami, przybrane w żupany i zbroje, nie mogłyzająć tak żywo nikogo innego, tylko Polaka. Jakoż za ukazaniemsię gościa stwierdziły się domysły autora: był to szlachcic, którego,chociaż nie był z nim w ścisłych stosunkach, często jednak widywałw Warszawie i w Krakowie, i który przejeżdżając do kąpieli zagranicznychujął sobie kwadrans czasu poświęconego na oglądanie osobli­