Pokaż treść!

HIPOLIT BORATYŃSKI. 517wschodem Europy. Oto jest twoje dzieło! A więc dzięki ci, żeś pomściłasię i mego i moich przodków nieszczęścia. Jak dom królewskiPiastów upadł, tak upada i dom wydzierców korony, a to własna m a­tka go niszczy! Idź tedy gonić za szczęściem, które tyle razy wzgardzone,nigdy już do ciebie nie wróci! Wtenczas, kiedy ja poniżona,obciążoną przewinieniem, głowę na samotnym grobie córki mojejschylam oczekując śmierci, twoja ukoronowana głowa będzie się je ­szcze wznosić. Wszelako, kiedy ja teraz rozgrzeszoną jestem, poświęciwszysię na życie pokutne i na śmierć pożądaną, straszliwa ręka odpłatyunosić się będzie po nad tą głową, której nie sięga sprawiedliwośćludzka. Pochwyci ona ciebie, a twój obraz w późnych jeszczewiekach będzie wysoko górował po nad ciemnemi gruzami pospolitychgrzeszników, jako straszliwy pomnik przestrogi: i kiedy głos wyrzutuzamilknie na owych zapadłych wzgórzach, to jeszcze tysiące i tysiącelat powtarzać będzie przekleństwa potomność na pamiątkę Bony Medyolańskiej!Już skończyłam, mościa królowo! Twój orszak stoigotowy do podróży, opuść zatem Annę Odrowążowę i zamek Piastów!Rumaki niosły prędko Bonę z jej orszakiem do blizkiego Ołomuńca,ale jej serce przejęte było aż do głębi postrachem sądu ludzkiego.Huk dział przyjmujących królowę był dla niej piorunowym hukiem:trąby brzmiały w jej uchu nakształt straszliwego odgłosu zmartwychwstaniaw dniu sądnym, & okrzyki radośne pospólstwa wydawały sięjej, jak śmiech szyderczy przekleństwa.Wróżba księżniczki Mazowieckiej spełniła się. W stręt króla Zygmuntaku żonie był zawsze jednaki; wszelkie usiłowania dworu wiedeńskiego,czynione przez kardynała legata Commendoniego, zaledwiezdołały zapobiedz formalnemu rozłączeniu, o które król kilka razyudawał się do Stolicy Papiezkiej, lecz nie mogły zbliżyć poróżnionych.Królowa Katarzyna, po wieloletniem wygnaniu w Radomiu, powróciłado swego brata cesarza Maksymiliana drugiego. Zygmunt August,po straconem a nigdy niepowetowanem szczęściu swojego życia, jąłszukać ulgi w rozrywkach, które w miejscu zadowolnienia skróciły dnijego; umarł siódmego Lipca 1572 roku w swoim zamku myśliwskimw Knyszynie, gdzie częściej przebywał, aniżeli na zamku Krakowskim,który był dla niego miejscem wspomnień bolesnych. Na nim wygasłszczep Władysława drugiego Jagiełły, który przez sto ośmdziesiąt latzasiadał na tronie, a z nim skończył się wiek złoty Polski.Hipolit Boratyński nigdy już nie powrócił na świat, który tak wcześniezawiódł wszystkie jego nadzieje; wkrótce też śmierć zabrała mubrata Piotra, a on przeniósł własne nadzieje na dzieci, które umierającyjego pieczy poruczył. Tak tedy upływały mu lata po latachw patryarchalnej prostocie życia wiejskiego; zadowolenie, jakie spełnio­