Pokaż treść!

HIPO LIT BORATYŃSKI.— Macie słuszność! Ja to zamordowałam moje jedyne dziecię.Zycie jej roztrąciło się o moje kamienne serce. Zaiste, wy to samizapaliliście pożar, który ją w popiół zamienił; wy ukuliście strzałę,która ją przeszyła; ale czyliż nieszczęsna matka miała wyrzucać pocisk,który jej śmiertelna nieprzyjaciółka z ckytrością podała? Wszędzie— mówiła dalej z poruszeniem — wszędzie wyższą jestem nadciebie, królowo polska. Wszędzie głos mój skarżąc może się podnieśćprzeciw tobie; tylko tu muszę zamilczeć; tu jestem winniejszą od ciebie!Potem, po chwili przestanku mówiła dalej:— Nie troszczcie się i pozbądźcie obawy, która pomimo zaprzeczeniadumy maluje się na bladem obliczu, nie wasi to służalcy broniąwas w tem miejscu; noga najemników jest opieszałą, a ręka śmiercinader szybka. Tylko cienie Heleny bronią was; one z tego pomnikawołają ku nam: dosyć już mordów i grzechów, dosyć zemsty, któraciągle i ciągle w nieskończonej przerwie rodzi grzech i morderstwa,a zresztą jakże ja mam mścić się na was? na was, którzyście własnemudziecięciu wydarli szczęście i życie. Eówne stoimy tu naprzeciwsiebie; obiedwie poświęciłyśmy przez ten nieszczęsny związek, najmilszenam rzeczy straszliwym celom zemsty i dumy; równy był czyn,równa też jest i nagroda! Obiedwie nas rodzinna ziemia wygnała,a na wygnanie idą za nami przekleństwa!— Mylicie się — odpowiedziała królowa — inna rzecz jest zemną, a inna z wami. Dlatego, żeście postępowali na oślep za obudzonąnamiętnością, jedna chwila wyrzuciła was z drogi, z którójściezboczyli. Ale nie tak jest ze mną. Ciągle więcej ufając własnej sile,aniżeli nieprzyjaznemu przypadkowi, nie uległam pod nim, z namysłemi z godnością odchodzę ztamtąd, gdzie nie mam niczego spodziewaćsię, ale siła zawsze mi towarzyszy, tworząc nową przyszłość.Jako królowa powracam do państwa przodków moich, a wyrzuty, któreobarczają nizkie głowy, nie mogą podnieść się aż do korony.Wówczas księżniczka podniosła wysoko głowę i przybliżyła się doniej z powagą.— Nieprzyzwoitą jest w tem miejscu — rzekła — mowa zuchwałości,którą ściany grobowe odbijają ze wzgardą. Nadaremnie poduśmiechem tryumfu ukrywacie boleść, której robak toczy wasze wnętrzności.Wszak to nieprzyjaciółka wasza pogląda na was, a okonienawiści jest bystre i bez miłosierdzia przystępuje do dzieła. Zaczemzerwę zasłonę próżności z waszego zranionego serca, a mojeostatnie spojrzenie na was będzie poglądało, na upokorzoną w nędzy,którą sama sobie stworzyła; jeszcze raz rozweselający trunek pokrzepimnie, a potem niechaj świat i przeszłość rozdzielą się ze mną na progutego grobu. I ciebie także, królowo, zwyciężył los, tak jak wszystkichśmiertelników zwycięża; i jak z szyderczym uśmiechem niweczy