Pokaż treść!

5 1 0 ALEKSANDER BRONIKOWSKI.to nalegające, a jeszcze mniej obiecujące zaproszenie, poleciwszyw niewielu wyrazach swoim sługom najsurowsze milczenie.Ani powierzchowność zamku, ani przyjęcie, jakiego tam doznali,nie przezwyciężyły mniemania o przyjemności tego pobytu. Prawda,że most zwodzony upadł natychmiast po nad błotnistym rowem zazbliżeniem się królowej, ale na spotkanie jej nikt nie wyszedł, jednostary murgrabia, którego ponure oblicze i odrażająca postać dawałyjasno do zrozumienia, jak mało niespodziewane zezwolenie było i dlaniego miłem; przyświecał on gościom ciemną latarką rogową naobszernym dziedzińcu, który równie jak otaczające go budowy, nosiłna sobie widoczne spustoszenia cechy. Żaden odgłos ludzkiego stąpanianie dał im się słyszeć z ponurych murów, i tylko jedno światełkomigało, jak zdawało się z komnaty podziemnej, w okrągłej, podobnejdo wieży budowie, która na najodleglejszym końcu skrzydłazamkowego była położoną.Przewodnik, pozdrowiwszy krótko i nic nie dodawszy do tego pozdrowienia,długiemi korytarzami, w których żelazne lampy już oddawnego czasu, jak się zdawało, nie oddawały żadnej posługi, poprowadziłgości do szeregu odległych pustych komnat, opatrzonych niewielkąliczbą sprzętów, a i to takich tylko, które niewarte przenoszeniapozostawiono w opuszczonem pomieszkaniu na pastwę czasu, niszczącegopyłu i pożerającej rdzy, co tu swoje prawo w całej zupełnościwykonywały. Jedyny tylko pocieszający widok w tem niegościnnemsiedlisku przedstawiały wszędzie pozapalane ognie w obszernych kominach,a podróżny orszak uradowany ich światłem i ciepłem, zapomniałna chwilę trudów upłynionego dnia i niewiele wygód obiecującejnocnej kwatery.Skutki ulewy, burzy i złej drogi sprawiły, że trudno było rozróżnićsługi od pani; a przytem milkliwy murgrabia nie bardzo zdawałsię być troskliwym w dowiedzeniu się stanu i nazwisk gości. Krótkiemisłowy powiedział im tylko, że mogą rozgościć się, jak im będziesię podobało i jak będą mogli, a potem oddalił się, mówiąc żeidzie popatrzeć, ażali nie znajdzie czego ku pożywieniu, jakie mogłobybyć w miejscu, w którem przychodzień rzadkim był zjawiskiem.To też i pożywienie, którem on bez wielkich ceremonij zastawiłduży stół dębowy, w jednym z główniejszych pokoi, nie naderbyło powabne. Szczątki niewielkiej na pozór biesiady i dzbanek śliwowicy(wódka ze śliwek), były całym traktamentem, którym przyjętokrólową Polską i jej wymyślnych dworaków; a im mniej starzecnaglił gości, by używali posiłku, tem mniej zdawał się dawać baczeniana dumną pogardę, z jaką znakomitsi z wędrownej gromady zastawionerzeczy niższym służalcom oddawali.Zajęta wieloma smutnemi myślami, którym jeszcze smutniejszą bar­