Pokaż treść!

5 0 6 ALEKSANDER BRONIKOWSKI.spokojności przy ognisku domowem, w grodzie przodków twoich.A nam inny los przypadł! W tym zamku królewskim, którego niewolno nam porzucić, ciągle spotykamy się ze wspomnieniem i porównaniemprzeszłości z teraźniejszością. Lubo nie jesteś szczęśliwym,panie starosto, zazdrościmy ci jednak! Zazdrościmy wolnego wylaniasię na łonie rodziny, pocieszających słów szanownego brata; bopowaga naszego dostojeństwa wzbrania nam ulżywającej skargi, którau naszej rodziny nie znalazłaby żadnej odpowiedzi, chyba tylko oziębłeużalenie, a może jeszcze i gorzej. Mybyśmy radzi was zatrzymali,ale czynicie lepiej, że oddalacie się; życie stało się tu udaną biesiadą,kiedy muzykanci wresołe pieśni tańcującym przygrywają, i kiedy każdyposkakuje w powinnej wesołości, aż póki nie zagasną świeczniki i pókikażdy z długo zatrzymywanem poziewaniem, nie odejdzie do domu.**Wszelako jeżeli królowa matka spodziewała się, że Zygmunt oderwany z mocniejszych węzłów, nakłoni się pod opiekuńczą władzę,którą ona dawniej utrzymać chciała nad niestałym i o nic nie dbającymmłodzieńcem, to bardzo ujrzała się zawiedzioną. Wprawdzienieszczęścia domowe w niczem nie zmieniły jego charakteru, ale sercejego zatwardziało i zahartowało się przez blizny ran głęboko muzadanych. Nawet i wtenczas, kiedy czas i żywość jego umysłu skłoniłygo do zagłuszenia pamiątki przeszłości w pośród zgiełku biesiadnegoi wszelkich rozrywek, zawsze on czuł, że szczęście domu jegoupadło, a to co utracił stawało mu natychmiast przed oczyma, ilekroćtylko rzucił wzrokiem na tę, która mu je wydarła i na wszystko, cotylko stało z nią w jakim bądź stosunku. Widoki polityczne skłoniłygo do posadzenia na tronie arcyksiężniczki Katarzyny; już zarazw pierwszych dniach swego połączenia nie taił on przed nią, że to niewybór serca był powodem do posadzenia jej na tronie; stan jej zdrowiai mniej piękna powierzchowność powiększyły jego wstręt, którywkrótce potem głośne i niepomiarkowane skargi obrażonej małżonkiw otwartą niechęć zamieniły, a następnie były powodem wygnaniajej ze dworu do miasta Radomia.Ważne względy wymogły na nim, ażeby czynów swej matki nieobjawiać przed oczami świata, ale nienawiść tłumiona korzeniła siętem głębiej; wszelkie usiłowania odzyskania władzy dawniejszej nadsynem, poszły tylko na upokorzenie owdowiałej królowej. Nigdymatka nie zeszła się z synem, ażeby schadzka ich nie zakończyła sięgwałtownemi i ostremi wyrazami; a tak Bona Medyolańska widziałasię zmuszoną odjechać najprzód do Gomolina, a potem do Warszawy.