Pokaż treść!

H IPO LIT BORATYŃSKI. 4 7— Nie tak głoszą podania!— odpowiedział Hipolit, ociągając sięnieco, pomny na wyrazy brata — Miłość zamłodu rozniecona, jak powiadają,połączyła serca Wandy, królowćj Białochrobatów iRyttigera,księcia Arkony naR ugii; gdy jednak morderstwo jednego z braci i kara,która dotknęła występną głowę drugiego, powołały na tron córkę Krakusa,a naród Sarmatów głośno powstawał przeciw związkom małżeńskimz cudzoziemcem, wówczas głos obowiązku zagłuszył mowę serca.— I cóż uczyniła Wanda? — zapytała żywo Barbara.— W yrzekła się Byttigiera, najjaśniejsza p an i!— A on mógłże to przenieść z niemęzką małodusznością, ażebysamowolność zuchwałych wasalów miała mu wydzierać kochankę?— O n ie ! — odpowiedział, jakby natchniony zapałem Hipolit,przytłumionym, jednostajnym głosem, który mógł być tylko słyszanyprzez pytającą. — Zgromadził on wojsko i ciągnął przeciwnarodowi swojej kochanki, chcąc stoczyć bitwę. Wówczas... widzisz-li,najjaśniejsza pani, tę oto czarną skałę po prawej stronie drogi,niedaleko grobowca, w czasie letnim płynie pod nią szumiąc bystraWisła, którą teraz lody zimowe skrępowaną trzymają, tam wstąpiłakrólowa dziewica i spojrzała na ciche brzegi, co wkrótce rozlegaćsię miały okrzykami wojny, na spokojne chatki, co niebawem spłonąćmiały i ledz w perzynie; jeszcze po raz ostatni rzuciła okiem na obózkochanego nieprzyjaciela..... i potem.... skoczyła w bystre nurty;a fale zawarły się po nad młodzieńczemi członkami tej, która się poświęciłana ofiarę ojczyznie. Nieprzyjaciel miał się do odwrotu;odtąd ten wzgórek przypomina potomności miejsce, gdzie się C2yntak rzadki spełnił.Mowa Hipolita została bez żadnej odpowiedzi. Barbara skłoniłagłowę na ręce, a on mówił dalej:— Wiele podobnych wzgórków, których jeszcze oto pozostałyślady i których wieki, co nad niemi przeciągnęły, spożyć całkiem niemogły, wznosi się wokoło ciebie, najjaśniejsza pani; a wieś którąśmytylko co ominęli, od niepamiętnych czasów nosi nazwisko Mogiły.Małżonka Zygmunta A.ugusta wciąż jeszcze zachowywała mili zenie,a przewodnikowi zdawało się, że słyszał lekki zatrzymywany płacz.Tu powóz pędził pomiędzy domami przedmieścia; wtenczas podniosłasię piękna niewiasta, wskazała na stronę i mówiła głosem, w którymdoznany smutek zdawał się jeszcze z lekka odzywać.— Czy ten pałac tam oto na górze z błyszcząeemi oknami, takpięknie oświecony promieniami księżyca, jest zamkiem? i co-to zaokrągła budowa, której dach błyszczy jakzłotem ?— To zamek królewski, najjaśniejsza p an i; a ta bogato ozdobionakopuła wznosi się na katedralnym kościele, który mieści groby roduJagiellońskiego.