Pokaż treść!

HIPO LIT BORATYŃSKI. 5 0 5zobaczył tylko na ich miejscu starą, co nieświadoma mowy krajowej,wszelkie pytania pomieszanego chłopca zostawiła bez odpowiedzi.Wkrótce też dowiedziano się w Bari, o ile tylko można się było domyślić,co zaszło w willi, która tegoż samego dnia jeszcze została otoczonastrażą.Kiedy przybył nowy namiestnik, pierwsza wiadomość jaką otrzymał,była o tem zdarzeniu; próżniacy okoliczni zawczasu już cieszylisię, że nastąpi sąd inkwizycyjny, i że według wszelkiego prawdopodobieństwanastępstwem jego będzie męczarnia starej podróżnej.Zdawało się nawet, że i sam Marchese di Cassano niemałą wagęprzywiązuje do tego wypadku; niezwłocznie udał się on na to miejsce,ale zaledwie godzinę przepędził z cudzoziemką bez świadków, wnetwychodząc oświadczył, że ona wolną jest od wszelkiego zarzutu i obecniewchodzi w posiadanie domu wiejskiego. Podziwienie, jakie taokoliczność obudziła, zatarło się powoli i tem łatwiej uspokojono się,że w następnym czasie most zwodzony wolny był do przejścia, a domi ogrody w najlepszym zostawały stanie. Podróżna stara licznąi świetną służbą otoczona, uchodzić zaczęła za damę wysokiego znaczenia,przybyłą zdaleka, która jak naj pośpieszni ej z dawniejszymi przybylcamizawarłszy kontrakt o kupno tej posiadłości, postanowiła resztędni swoich wspaniale i w uciechach przeżyć.U-ozdLział XLI.Zamiary Bony Medyolańskiej spełniły się. Zniszczyła ona w okołosiebie całe szczęście życia, a na ruinach jego podniosła się budowajej planów.Ukazała się Katarzyna Austryacka, dla zajęcia miejsca po zmarłejpięknej siostrze swojej i powabnej Barbarze, a Zygmunt August, wyrzekłszysię szczęścia, podał jej rękę bez uczestnictwa serca do trzeciegomałżeńskiego związku.Uroczystości weselne i koronacya nowej królowej były naderświetne: wszelako ponura oziębłość oblubieńca i żałobne szaty, którychnawet i w tym dniu nie złożył, w których do grobu wstąpił, małogodziły się z głośną pompą małżeńskich godów.Po ich skończeniu stanął przed nim Hipolit Boratyński, by go pożegnać,a wtedy mówił Zygmunt drugi:— Idziesz teraz zagrzebać wr samotności boleść zniszczonej n a­dziei! uchodzisz z miejsca, gdzie już nie widzisz ukochanej, i szukasz