Pokaż treść!

5 0 4 ALEKSANDER BRONIKOWSKI.trzaj na te ręce krwią zbroczone, wszak to jest krew serdeczna chrześcian!otwieraj zatem złote podwoje !„I czegóż się wzdragasz? Kto ty jesteś? — krzyczał z ostatniemwysileniem szalejącej śmiertelnie siły — kto ty jesteś, blada młodzieńczapostaci, z czarnemi kędziorami? O ! znam ja ciebie! Tyjesteś czarnym aniołem (*)! Czemuż twój towarzysz ulatuje świetnemłabędzia skrzydłem ? Czemuż nie pozostaje, by mnie zaprowadzićdo siódmego nieba, przeznaczonego dla wiernych? Patrzajwszakto nie wino, nie zakazany sok winogradowy brodę moję czerwieni; wszak to odwar piekielny, odwar zamordowanego Giaura, tegoco tu leży tak spokojnie i nie chce tak jako ja rozpościerać skarg swoich.Jakże? ociągasz się, czarny aniele? Towarzysz twój nie powraca?Czemuż mnie tak obejmujesz zimnemi rękoma? Czemuprzyciskasz mnie do zranionej piersi zmarzłemi kroplami krwi uperlo!nej? O ! znam ja ciebie! Puść mnie, nie chcę ja tam ! Nie tam jestraj, gdzie okropna paszcza przepaść swoję otwiera. Puść z twojegoobjęcia, o czarnych kędziorach młodzieńczy duchu, noszący postaćowego młodzieńca! Ach! biada mi! Zginąłem! zginąłem ....!“* **Głucha cisza nastąpiła w komnacie i tylko szum wiatru i huk bałwanówmorskich obijał się o sklepione mury; gasnąca lampa błyskałaposępnie po złotych sprzętach i po rozwartych oczach nieżywych:gdy oto ktoś wszedł. Była to kobieta w odzieży podróżnej, osypanaprochem, z roztrzepanemi dziko włosami przez nocną burzę, kij pielgrzymipodpierał krok ociężały. Usta jej zdawały się być otwarte napowitanie mieszkańców domu ; ale skoro ich spostrzegła, głos zaczętyobumarł. Niespodziewany widok przejął ją wprawdzie nadzwyczajnymprzestrachem ; ale kiedy ku leżącym pochyliła się, przypatrzyłakażdemu z osobna i potem znowu się podniosła, stała przez niejakiśczaś zamyślona; ponury uśmiech mignął na wywiędłych rysach starejkobiety i wyszła śpiesznym a śmiałym krokiem dla podniesienia mostu,który zastała spuszczony. Żaden świadek nie powiada namo czynności cudzoziemki aż do samego poranka; ale kiedy Giulio, synrybaka, ukazał się o zwyczajnej godzinie dla pełnienia swoich obowiązków,nie ujrzał żadnego śladu dawniejszego pana i jego gościa:(*) Wediug mniemania wschodnich narodów, w chwili skonania człowieka, dwajaniołowie, jeden biały a drugi czarny, przybliżają się do duszy umierającego i wiodą spdro je j posiadanie.