Pokaż treść!

5 0 0 ALEKSANDER BRONIKOWSKI.żyłem, i muszę się ucieszyć niem przed końcem. Zgiełk ochoty ciąglebędzie mnie teraz otaczał; jeszcze nawet na łożu śmierci skrzypcei piszczałki będą mnie otaczały, ażeby głośny dźwięk zagłuszył tegłosy, które nieraz w samotności uszu moich dochodzą: w samotności,na którą nas baba niewdzięczna wygnała. A zarazem ten głos, głosowego młodzieńca; tak, dla tego samego młodzieńca musisz jeszczesięgnąć do swej własnej szkatuły.— No! i odejdziesz-że wtedy? — pytał go Monti z westchnieniem— bo nie tylko samej surowości duchownego sądu masz się obawiać,ale i ręka sprawiedliwości świeckiej mogłaby cię w krótkimczasie dosięgnąć. Markiz di Cassano, jak ci wiadomo, wielki mawpływ nie tylko w Madrycie, ale nawet i na dworze wice-króla. Jeżeliwięc nie przestaniesz postępowaniem swojem ściągać na siebieoczu ludzkich, a te wyśledzą rzeczy, które lepiejby było pogrążyćw wiecznej ciemności, to on.... doświadczyłeś już tego, że możni zwyklez najzimniejszą krwią druzgocą narzędzie, którego więcej nie potrzebują;a wtedy i moja przyjaźń nie potrafiłaby cię może obronić.— H a! rozumiem cię, zacny doktorze! — rzekł famulus, powracającdo stołu. — Wiem ja bardzo dobrze, co twoja przyjaźń dlamnie przeznaczyła. Zaczem zdaniem mojem najlepiej będzie, jeżelidzisiaj jeszcze skończymy rachunki; bo potem zapóźno już dla mniebędzie, i w tym to zamiarze ja teraz przyszedłem.— Jakież są twoje zamiary, Assano ? — wyjąknął doktor Lionardo,poruszając się niespokojnie na krześle. — Oczy twoje toczą dzikiespojrzenie, a twarz jest tak okropna, jak oblicze mordercy.— Ha! — zaśmiał się Assano dzikim uśmiechem. — Ozyliż obliczemordercy tak ciebie przeraża? albo rozumiesz, że morderca powinienbyć ze słodkim uśmiechem i spuszczonemi skromnie oczyma, takjak niektórzy mnie znajomi? Nie, ja zawsze pogardzałem maskąobłudy, co milczkiem z tyłu m orduje; zawsze pogardzałem przyjacielskąmaską przyprawiacza trucizn, twoją, najuczeńszy, najszanowniejszydoktorze Lionardo M onti!— Oo też tobie przychodzi na myśl w tej chwili! — mówił doktornadworny bledniejąc. — Mamyż w gniewie a niepokoju rozłączaćsię z sobą, my, co tak długi czas trzymaliśmy razem w grze takniebezpiecznej ?— Tak jest, ta k ! — wołał drugi — wkrótce gra się ukończy!Wszystkicheśmy już zamatowali, teraz jest tylko pomiędzy nami dwomado rozstrzygnienia, N o ! napełnij tę czarę, towarzyszu moichgrzechów i pijmy za zdrowie tego, kto sam pozostanie jako zwyciężca!Eęka, którą Lionardo napełniał czary szlachetnym falernem, drżałapodagrycznie, tak, że butelka ze szczękiem uderzała o m etal; alepowściągając się z usilnością, rzekł z wymuszonym żartem: