Pokaż treść!

H IPO L IT BORATYŃSKI. 4 9 9nam udzielona przez księżnę tego kraju, oddalała dotąd niebezpieczeństwo,to wszelako lękam się mocno, ażeby ta opieka nie była za słabąprzed trybunałem inkwizyeyi.— Tak! może ty i prawdę mówisz, doktorze — odpowiedział starzecpo małym przestanku. — Ależ bo nie uwierzysz, jak to trudnozmienić staremu obyczaj; jabym bardzo już rad czem prędzej ten krajopuścił, żebym nie miał nic do czynienia z tymi mnichami. Przytemspostrzegłem także — mówił dalej szyderczo — że obecność mojazagraża nawet niebezpieczeństwem waszej zacnej osobie, a zatemja na wuszem miejscu dokonałbym reszty dla pozbycia się mnie.— Mów-że, czego chcesz jeszcze? — zawołał doktor z radością.—Jeżeli żądanie twoje nie przechodzi mojej możności, to bądź pewny,że mu uczynię zadosyć.— Wszakże ty znasz moję skromność — mówił dalej Assano. —To czego ja żądam, łatwo możesz uskutecznić: oto przynajmniej jeszczepołowę tej szkatułki; daj mi ją całkiem, daj mi ją, a już zobaczymy,jak mamy sobie postąpić.— W rzeczy samej? — zapytał doktor drżącym od gniewu głosem.— Musisz mocno czuć wstręt, jaki twoja obecność sprawuje,kiedy tak wysoką cenę na wyzwolenie od niej naznaczasz. Wszelakonie podnoś zbyt wysoko tej ceny; bo są jeszcze inne środki do zmniejszeniajej.Assano rzucił wzrok najzaciętszej wzgardy na zbladłego towarzyszazbrodni, potem nic nie odpowiedziawszy, powstał i zbliżył się dostołu.— Rozważywszy dobrze rzeczy — mówił ozięble i zwolna — pokwapiłemsię nieco; bo gdybyś nawet, o czem wcale nie wątpię, uczyniłzadosyć temu słusznemu żądaniu, to jeszcze i tak brakowałoby czegośdo wiadomego ci porachunku ze mną samym, a ja przekonany jestem,że łagodność twoja pozwoli puszczającemu się na wędrówkę słudzeuzupełnić ten rachunek.To mówiąc, otworzył szkatułkę i poglądał na nią, wstrząsając głowąz niezadowoleniem.— No! żądaj tam sobie, żądaj — odpowiedział doktor, ale głosjego był niepewny i zająkliwy, bo właśnie to mówiąc pochylił się ponad stołem z wyciągnioną ręką, uzupełniając tajemnicze, prędkie działanie,gdy tymczasem oko jego pilnowało odwróconego zbrodniarza.Stary nagle odwrócił się do niego, ale drugi już siedział tak jakpierwej, oparty w tył na poręcz krzesła i markotno poglądając przedsobą.— Tak jest! chcę i będę żądał — zawołał Assano.—Jak przystoisile naprzeciw słabości. Bo na cóż ci się przyda złoto, które zbieraszjedynie na to, żebyś niem pasł oczy? Ja długie, burzliwe życie prze­3 2 *