Pokaż treść!

H IPO LIT BORATYŃSKI. 4 9 5że jesteś w tak dobrym humorze; chociaż mnie to cokolwiek zadziwiaze względu na smutne położenie w jakiem zostajemy, oddzieleni odświata i ukryci stosownie do woli naszej królowej: co przynajmniej dlamnie wcale nie. jest do smaku.— Co do ciebie — mówił doktor — to bardzo łatwo możesz sięoswobodzić. Świat otwarty, a z tem coś pozyskał, pewnie wszędzieznajdziesz dobre przyjęcie. No! ale koniec końców, siadajmy do wieczerzy,bo dzisiaj dłużej niż zwykle, kazałeś czekać na siebie.— Żartujesz — powtórzył Assano, którego twarz pokryła sięciemną czerwonością. — Żartujesz, powiadam! Ale pamiętaj, paniedoktorze, że ja niezbyt cierpliwej natury jestem, jak ci wiadomo.Najpierwej interes, a potem szklanka i półmisek; tak ja zawsze czyniłem.Zaczem daruj mi, że jeszcze raz zapytam, czyli też nie nadeszłowam co innego oprócz nowości, któremi tak hojnie szafujecie?Monti z cichem przekleństwem na ustach, wszelako na pozór spokojnyodpowiedział:— No kiedy już widzę, że musisz wiedzieć, to nie będę ci ukrywał,że otrzymałem część tego, co mi przyrzeczono, skoro zostaniespełnionem to, dlaczego stało się tamto, o czem wiesz. Wszelakowedług mojego zdania, nie powinnoby cię to obchodzić, a przecieżtak o to troskliwie wypytujesz.— Nie powinnoby obchodzić? — powtórzył stary z okropnymuśmiechem. — Dlaczego, pytam? Ja chcę dzielić się, mój panie doktorze! Chcę dzielić się z tobą nagrodą, podobnie jak się z tobą czynemdzieliłem !— Słuchaj przyjacielu!—mówił na to Monti z lękliwą odwagą.—Mnie się zdaje że twoje żądze już zaczynają na bezwstyd zakrawać.Otrzymałeś co ci było przyrzeczono; nawet w trójnasób tyle otrzymałeś: a zatem rozumiem że nasze drogi mogą się już rozłączyć. Niesłuszna jest i nie przystoi, żeby pan na równi był stawiany ze sługą,i żeby narzędzie równie było wynagradzane jak mistrz.— Ja, twoje narzędzie ? Ty mój pan ? — mówił Assano z pogardą.—Jakieteż ty masz czoło żeby sam siebie zwodzić? Czyż zapomniałeśjuż, że zawsze i zawsze w swojej nikczemności drżałeś przedmocnym umysłem tego, który w oczach świata był tylko twoim famulusem,ale rzeczywiście a w cichości, był prawdziwym panem. Jakpoważasz się wzbraniać tego, co uznajesz za rzecz konieczną, a co nawettwoje źle ukryte drżenie i niepewne, lękliwie porlądające oczyzdradzają? Jak możesz ukrywać tę bojaźń, co się trzęsie jak febra,pod szumnemi obrazami, któremi mógłbyś tylko dziecko przestraszyć,a nie starego Assana? Nie wiesz-że iż jesteś w mojej mocy? Bo je ­żeli nie wiesz to ja ci powiem. Wszak my tu sami jesteśmy, zupełniesami, na dwie tutejsze mile w około; że twoje rowy i twój most