Pokaż treść!

H irO L IT BORATYŃSKI. 4 9 3ty tak jest pożądany, że go nigdy do syta mieć nie można, bo on rozmiękczakamienne serce, i przed nim otwiera się wszystko szerzej aniżelikadź, którą córki Danausa napełniały. O ! żeby też już prędzejnastał ten czas, w którym mógłbym używać tego co zyskałem! —Długie przepędziłem lata w zimnej północy wpośród dzikiegonarodu, który nie umie wynagradzać sztuki i umiejętności; z niewolnicząuległością musiałem nadskakiwać zaistę nie bardzo łagodnejpani; spełniłem nie jedno, czego nie radbym był spełniać, a ta rękawykonała niejedno ważne i bogate w skutki dzieło! I cóżem dotądza to otrzymał? Oto nakształt zbiega musiałem ustawnie błąkać sięi pędzić przez góry i doły bez wytchnienia i spoczynku z ponurym towarzyszemu boku, a nareszcie powróciwszy do rodzinnej ziemi, muszęnakształt wyrzutka żyć zdała od ludzkiego rodu, a tej samotności i wspomnienia,którebym rad zagłuszył, które zagłuszyć muszę',w zamęcie ciężkopozyskanych rozkoszy, nikt mi nie przerywa, jedno ten niegodziwiec.Dokonałaś wszystkiego mościa królowo ! I w Krakowie i w Wiedniupomyślny skutek podaje rękę twoim życzeniom. Lecz terazczas już, żeby też i ze mną inaczój się działo; bo chwila która mi pozostaje,niewynagrodziłaby przeszłości. Ale czyż to może nastąpićpierwej nim się pozbędę tego niecnoty? Ciągle i ciągle wlecze się onza mną jak cień. — Ja pragnę światła, jasnego, miłego światłażywota, żeby mi chmury z duszy spędziło! A jego okropne obliczeokazuje mi się jakby pismo przypominające to , ezegobymrad zapomniał, czego zapomnę, skoro go widzieć nie będę. Tak!musi on pójść precz! Musi pójść precz daleko, a przybycie m arkizawkrótce oniemi niepohamowanego natręta. Ależ przybycie m arkizanastąpi dopiero za dwa, trzy a może i cztery zbyt długich dni, a ondziś jeszcze przyjdzie, żeby wydrzeć mi to, -co nazywa częścią swojejnagrody. Pozwolęż mu odejść? Czyliż w miarę uległości nie będziewzrastała jego chciwość i zuchwalstwo? Wszak już i tak ma mnieza lękliwego i umie bardzo dobrze mnie straszyć! Ale, ale nie jestemja krwi chciwy jak on; wszelako jestem dosyć odważny, i gdziepotrzebaumiem być odważnym na swój sposób. Nie! nie będę się dzielił !Na toż dokonałem tak wielkich rzeczy, żeby pozyskać lichą fortunęi być nakształt nędznego wyrobnika, co po skończonej robociez wdzięcznością dziękuje za nędzny zarobek? Ja muszę być bogatym,niezmiernie bogatym; żeby wiedzieć dla czego pracowałem na to co sięstało i żebym przez to mógł sam przed sobą się usprawiedliwić.O! strzeż się Assano, targnąć na życie życia mojego; bo ja, tak jest, jazaprzedałem spokojność duszy mojej nie na to, ażeby dzielić się nagrodąz większym, dzielić się z niecnotą takim, jak ty...Wtem zabrzmiała blacha dająca znać, że tam stoi ktoś przed zwodzonymmostem i chce być wpuszczonym.