Pokaż treść!

490 ALEKSANDER BRONIKOWSKI.dniu tylko o pewnej godzinie oddalał się, tak, że go jeszcze nigdy naulicach miasta nie widziano, a szczególniej zdawał się unikać kościoła.— Ta ostatnia okoliczność wielce raziła Neapolitańczyków, a zarazemrzucała nieprzyjazne światło na tego, z którym on jedynie, tylkożył: i w krotce wszyscy co mieszkańca samotnego domku wiejskiegouważali za przebranego członka conclave, znacznie spuścili zeswego o nim zdanja.Jednego wieczora Giulio syn rybaka, blady, bez tchu, ze wszystkiemioznakami przerażenia, wpada do chatki rodziców, i na zapytaniaprzestraszonych odpowiada, zapewniając, że ledwie co wydarł się odnieprzyjaciela dusz ludzkich. — Takie spotkanie niezdawało się wcaleniepodobnem do prawdy dla rodziców, a więc z tem większą ciekawościązaczęli o to wybadywać chłopca, co też on opowiedział imw tak zastraszających wyrazach.— Dnia dzisiejszego — tak opowiadał—dnia dzisiejszego wieczorem,dłużej aniżeli zwyczajnie zabawiłem u cudzoziemca, i tylko comnie ten swoim zwyczajem za most zwodzony wypuścił, na ścieżcespotkałem się z nadchodzącym z Bari człowiekiem. Człowiek tenszedł prędko obłąkanym i nierównym krokiem, coś pomrukiwał dosiebie i rękami rzucał po powietrzu, jak gdyby chciał coś uchwycić,a co przecie nie było widzialne. Przytem uśmiechał się niekiedy, alenie był to śmiech radości, bo jego oczy nadzwyczajnym sposobemiskrzyły się, tak jak błędne ognie po nad brzegami morza. Spostrzegłszymnie, przeraził się i zawołał dzikim głosem :— Czego tu chcesz?—A kiedy ja ze strachu nie mogłem natychmiastodpowiedzieć, nieznajomy człowiek mówił dalej okropne jakieśwyrazy, i zdawało się, jakoby mnie nie uważał za Giulia, chłopcarybackiego, ale za upiora albo straszydło, bo ciągle powtarzał.— Precz odemnie ty blady młodzieńczy duchu! Czego ty chcesz odemnie? Czyliż ciebie tam daleko na północy, nieprzykryto surową ziemią?Albo czyli przyszedłeś tu w południowe kraje, ażeby zmarzłekrwi krople rozpuściły się na twojej piersi, i spływając mnie oskarżały?Oddal się odemnie; wracaj do twojej zimnej mogiły, bo jam cię dobrzengodził! jakże nie? Niechajże więc żelazo moje lepiej cię po raz druginaznaczy, i niechaj cię wyszle do starego, abyś go odemnie pozdrowił!I kiedy ja potem : — opowiadał dalej Giulio, żegnając się z życiemrzuciłem się na kolana pod wzniesionym ponademną nożem, wołającże ja nie byłem ten, którego on rozumie, ale ubogi chłopiec rybackiz nadbrzeża w Giovenazzo, a dostojnego pana jego przyjaciela wiernysługa, natenczas opuścił rękę i spojrzał na mnie ponuro i tarł sobieczoło mówiąc: