Pokaż treść!

4 8 6 ALEKSANDER BRONIKOWSKI.i zawsze szczęśliwa, tego tylko pragnęłam, co dzisiaj wierna miłośćnieszczęśliwej ofiaruje.— Nieszczęśliwej ? — powtórzyła Anna poważnie. — Tak ci tojest zaprawdę jak powiadasz, jednakowoż niechaj obok nieszczęściazajmie miejsce duma, bez której pomyślność łatwiej obejść się może,aniżeli nieszczęście usiłujące ustrzedz się od poniżenia. Przyszłodo tego, do czego jak widzę przyjść m usiało: ród Piastów znikaz krainy przodków, niechaj więc już raz na zawsze z niej ustąpi, bylebytylko przystojnie; nie powoli skłaniając się w ciemność, któranastąpić ma po jego starożytnym blasku, i niesplamiony w oczachświata haniebnem politowaniem nieprzyjaciół.— Wyrazy wasze są okrutne — odpowiedział Hipolit z powagą.— Naprzeciw wiernemu przywiązaniu wystawiacie wzgardliwą dumę,a od dawna już zgasłe obrazy przeszłości, naprzeciw przyjaznemu życiu,które wam przezemnie podaje uczciwa ręka. Wszelako nie staniesię tak jak chcecie; bo nie macie prawa razem ze swojem niszczyćszczęścia Heleny. Ja domagam się o narzeczoną, która jest moją wedługpraw boskich i ludzkich, i — tu ujął ża rękę dziewicę — niktmi jej nie potrafi wydrzeć.Kiedy to mówiąc tulił Helenę do serca, a ona błagając ze łzam 1w oczach poglądała ku matce, Anna odezwała się:— To niechże ona sama rozstrzyga. Niechaj mnie porzuci, byzawrzeć związek nienawistny dla m nie; a wszak wie ona jaką dla jejszczęścia zgotowałam truciznę. Niechaj tedy wybiera pomiędzy wygnankąi potępioną, a szczęściem miłości przy twoim boku, niechajwybiera pomiędzy błogosławieństwem, albo przekleństwem matki, którejwszystko wydarto, a teraz jeszcze i jej własne dziecię!Wtedy dziewica odwróciła się zwolna z uścisków oblubieńca i milczącpochyliła ku ręce księżniczki, którą ona ku niej wyciągnęła.Hipolit zaś zaw ołał:— Tak więc możesz mnie porzucać Heleno? Tak-że to zapominaszwyrazu, któryś w yrzekła: że wierni powinniśmy trwać aż dokońca ?— I nie jesteśmyż już u końca? — odpowiedziała z zimną rozpaczą.— Obowiązek zaznaczył dla mnie kres, po za którym nie majuż nadziei. Spojrzyj na mnie, błogosławiona l — mówiła wznoszącpiękne oczy łzami zaćmione ku niebu! — Spojrzyj na m nie! Nietak-że i ty myślałaś? Oddaj mi więc i drugi swój przekaz; oddaj micichą cierpliwą rezygnację, by mnie wspiśrała przez ciąg mojego bytu,bez radości i nadziei.— Idźcież więc — zawołał Boratyński w nadzwyczajnej boleści— idźcie swoją zgubną drogą, po zranionych sercach tych, którzywam sprzyjali; poświęćcie straszliwym korzyściom dumy i zemsty tę