Pokaż treść!

HIPOLIT BORATYŃSKI. 4 7 9wać się, że może przemawiać tam prawda, gdzie kłamstwo panuje?A przecież — tu uśmiechnęła się dziko — nie wszystko było kłamstwem,lecz tylko dobre; bo złe strzegło się.* **Postrzegła ona niedawno postać męzką, za której zbliżeniem rozległsię szczęk halabard o kamienną posadzkę i obwieścił rycerza wysokiegodostojeństwa. Po kilku wyrazach wymówionych wzajemz wartą, rycerz postąpił na stronę i założywszy ręce, smutno zadumany,poglądał ku stronie domu, gdzie znajdował się pokój jej córki.Księżyc rzucając promienie na jego oblicze, dał poznać Annie Mazowieckiejstarostę Samborskiego.— Nie wszystko było kłamstwem — powtórzyła księżniczkaz uśmiechem rozpaczy — jedna była prawda. Nie jest-że to ten, co poglądana mury zasłaniające tę, którą oddał na zgubę? nie jest to ten,co się mianował przyjacielem domu, a obala go wprzód, nim się podniósłze swoich zwalisk? Wszakże on chciał chatkę swoją oprzóćo jego filary; a teraz już gmach runął, on stoi zdaleka i pogląda naswoje dzieło! Na swoje dzieło? Anno! nie jest-że to raczej twojemdziełem? Nie! nigdy ja nie będę żałowała przedsięwzięć, które słu ­szna duma i zemsta spłodziły; zemsta, którą już od wieków wywołałazbrodnia, przez wydarcie korony moim przodkom, przez morderstwoonych młodzieńców! Wszakże żal jest nie królewską cnotą, jak powiadacie,najjaśniejsza Bono! a i ja też przecie czuję także nieco w sobiekrwi królewskiej. Ale że też ja tobie, ostrzeżona przez tyle doświadczeń,tobie, której niegodziwość była tak pewną, że też ja tobiena jednę chwilę zawierzyć mogłam i sama oddałam oręż w ręce śmiertelnejnieprzyjaciółki! O! tego nigdy odżałować nie mogę! To byłobez rozsądku! Zaprawdę, dobrze on mówił, ten Firlej, że nadaremnieciskam ja pioruny odwetu na twoję głowę, której broni korona, i żekrólowa nie ma żadnego sędziego na ziemi, jedno tylko sumienie, któregooddawna już nie słuchasz. Te węże, które wychowałam chcącwcisnąć w twoje piersi, wychowałam je na to, żeby mnie samą pożarły,a ja nie śmiem żalić się na to, bo jestem córką upadłego domu i jednąz poddanek. Ja chciałam połączyć się z rodem twoim, albo tóż gozgubić. Ale zostałam odepchniętą ze wzgardą, i sam tylko mój pieńpróchnieje! My obiedwie nieprzyjaznem a chytrem działaniem osaczyliśmykrólewską zwierzynę; padła ona łupem, lecz dla ciebie, niedla mnie. I ja, nakształt pospolitego zwierzo-kradcy, czatowałam i pojmałam,a ty, co kierowałaś temi zasadzkami, z tryumfem niosąc łup wracaszdo domu. Prawda to wszystko! widzę teraz! wszystko widzę, coów Zebrzydowski mi powiadał z ostrzeżeniem, lecz widzę za późno.