Pokaż treść!

HIPOLIT BORATYŃSKI. 4 7 7których król nie chce widzieć, ani waży się widzieć; nie chciejciew nadaremnem usiłowaniu wywoływać tego, co byłoby nieskutecznemnaprzeciw tym, których kara nie jest udziałem z tej strony grobu.Jeszcze gęsta zasłona powleka przeszłość; przypadek — mam-li gonazwać szczęśliwym czy nieszczęsnym? — wtrącił w ręce starosty Samborskiegoów klejnot, i tylko wierność ku swojemu panu potrafiłaotworzyć usta człowieka godnego politowania; usta, które wiernośći honor zawsze dla każdego trzymają zamknięte.Na wzmiankę Hipolita, zimny przestrach przebiegł po kościachAnny Mazowieckiej; potem zbladłe jej lica zapaliły się gorączkowymrumieńcem i zaiskrzyły się oczy.Wojewoda zaś mówił dalej:— Zaczem bądźcie przekonani — a raczej chciałem powiedzieć, żejestem przekonany, iż nie przystoi, łaskawa pani, wykrywać tego cosię stało w skrytości, w której daleko lepiej, ażeby to było pogrzebane,a wyznanie czego, przebaczcie mi, według tego co widzę, z trudnościąmogłoby wam wypaść na dobre. I wy nie jesteście także bez opiekiprzed królem, którego za prawdę możecie nazwać wspaniałomyślnym.Domyśla się sieci, w których jesteście może wplątani; wysoki ród, którymszczycicie się i córka wasza panna Helena mogą wam łatwo utorowaćdrogę do łaski Zygmunta Augusta, który zbyt niechętnie widziałbyshańbiony dom, co tak długo zasiadał na tronie, w jego potomkach— i nie radby widział zmartwioną córkę w jej matce.Jeżeli tedy macie zanieść jaki wyraz prośby do króla, powtarzamwam, że ja tu nie stoję przed wami jako sędzia, ani też jako oskarżyciellub świadek; — jeżeli życzycie sobie odnieść się do łaskawościkróla, to, wszak nie jesteście byle jaką oskarżoną, zaufajcie mi, a jazaręczam, ja Jan Firlej zaręczam was, że nie uczynicie tego daremnie.Marszałek nadworny koronny wyrzekł to wezwanie łagodnym,zaspokajającym tonem i przybliżył się do księżniczki; ale ta cofnąwszysię, tak odpowiedziała: —— Jakkolwiek wielką wragę może mieć wasza rękojmia, mości wojewodo,tem bardziej, że zdaje się być włożona w usta wasze przeztego, na którego łagodności tak ufnie opieracie się; to przecież AnnaMazowiecka ani was będzie obciążała takiem poleceniem, ani błagałałaski jednego Jagiellona, bez której potomek Piastów obejść sięmoże. Jeżeli zaś macie wstręt, jako wierny sługa, powracać bez odpowiedzido swego pana, to oznajmcie mu: że ja, córka księcia Konrada,mówiłam, iż cokolwiek się stało, to jest tylko odwetem za to, coprzodkowie jego moim uczynili przodkom; że jeszcze krew braci moichwoła o pomstę do nieba, i że wszystko godzi się przeciw przodkówswoich nieprzyjaciołom.— I też-li to wyrazy — odpowiedział Firlej zmieszany—mam ja