Pokaż treść!

4 7 6 ALEKSANDER BRONIKOWSKI.— Dziękuję ja królowi — odpowiedziała księżniczka, widząckonieczną potrzebę wsparcia upokorzonej miłości własnej dumą urodzenia— dziękuję królowi, że oszczędza córce Piastów poniżeniaw naocznem stawieniu z nikczemną włóczęgą a niecnotą, i uważam,że przystoi mojej godności przyjąć to ułaskawienie, którego mogłabymdomagać się jako należącego mi z prawa.— Gdybym ja był waszym sędzią, jak nie jestem — uczyniłuwagę marszałek nadworny koronny — tobym przypomniał, że waszamowa składa dowód, iż oskarżycielka nie jest wam nieznaną;wszelako nie przystoi mi podchwytywać wyrazów zmitrężenia, abymdowodził tego, co już było nadto jawnem, nimeście wyrzekli.A na to odpowiedziała Anna:— Jeżelić tedy było to wyraźnem, to tak doświadczonemu politykowijak jest wojewoda Lubelski niemniej wyraźnem będzie, że jeśliznam ową starą, czego nie zapieram i z otwartością odpowiednią memudostojeństwu przyznaję, i jeśli na tej okoliczności nieprzyjaznaprzenikliwość gruntuje swoje przypuszczenia, których nie chcę się domyślać,to te przypuszczania mogłyby się słusznie i na drugich rozciągać,nietylko na mnie, i że w roztrząśnieniu sprawy, przez którąwasz wspaniałomyślny pan zamyśla starożytny ród królewski shańbić,mogłaby i sława jego własnego domu szczególniejszym sposobemszwankować.— Rozumiem was, mościa księżno — mówił Firlej po niejakim namyśle— wszelako nie życzyłbym wam wiele spuszczać się na to.Oskarżenie uwięzionej was tylko jednę wzmiankuje, a więcej nikogo;ślady, jakie odkryto, was tylko samych dotyczą. Nie należy do mnieokreślać, jakie domysły mojego pana za te granice wychodzą; wszelakotakie domysły musiały mióć miejsce, musiały one, czego nie mogęprzypuścić, nie być bez zasady; — wiadomo wam bowiem, łaskawapani, że prawo królów wcale jest inne nad to, jakie stoi spisane. Tronwysoko się wznosi nad chatki i pałace, a świat z bacznością Dań pogląda;jeżeli więc jakie zgorszenie od niego pochodzi, jest ono zgorszeniemdla świata. Działanie czasu zaciera wkrótce to, co się naniższym stopniu wydarzyło; ale o tem, co się zdarzyło wyżej, pouczająwieki. Mniemacie li, że obowiązek królewski nie znany jest ZygmuntowiAugustowi? że nie znany mu jest obowiązek zachowania purpuryniesplamionój, ażeby sam nie był poniżony w oczach ludu? — O! wierzajciemi, że jakkolwiek zobowiązane jest serce jego, ażeby nie powstawałprzeciw temu, co wspiera poważny głos pokrewieństwa i święteprzyrzeczenie złożone w gorzkiej chwili śmiertelnej; to jednakowożczuły on jest na głos dostojeństwa swego. Milczycie, mościa Podolska?Czujecie, że ten głos nie przemawia za wami, ale raczej zatymi, o których wiecie? Nie chciejcie tedy zdzierać zasłony z rzeczy,