Pokaż treść!

4 4 ALEKSANDER BRONIKOWSKI.chcąc swojej płaskiej twarzy i twardemu głosowi nadać wyraz tajemniczejważności. — Owa tam już jest w drodze i wszystko jest w pogotowiu....i daleko lepiej się powiodło, aniżeli można się było spodziewać....i jeszcze ktoś także przybył, kogo najmiłościwsza pani zapewnenie spodziewa się.— Ha! jeżeli tak jest — odpowiedział Hipolit z udaną obojętnością— to radziłbym wam prędko jechać do Krakowa i jeżeli możecieodebrać od doktora list wprzódy, aniżeli ta, do której jest pisany przybędzie,inaczej postradacie nagrodę; co zaś wielki marszałek, tonie będzie gniewał się na tak wiernego sługę. Z mojej strony, możeciesię spuścić na to, że nie zaniedbam oznajmić miłościwej pani tego,co od was słyszałem.Siewrak namyśliwszy się nieco, powiedział:— Ha! to dobrze! — Ale słuchaj, przyjacielu; ręka rękę myje,a więc sługa pański nie powinien zdradzać kolegi; nie mówcież tedynic o tem waszej miłościwej pani i nikomu, że pan Wacław Siewrak,pomocnik pisarza wojewody Krakowskiego, popełnił błąd przez swojęnieoględność. Wojewoda jest-to stary gniewliwy pan; żąda onpo wszystkich swoich podwładnych ścisłego posłuszeństwa i punktualnościodpowiednej obowiązkom powołania. Wprawdzie i on zeswojej strony podobnież nie osobliwie postępuje.... ale co to maobchodzić sługę, jak pan żyje, chociażby można wiele powiedzieć w tejmierze. Otóż jeżeli chcecie pozyskać sobie przyjaciela w woźnymwielko-marszałkowskim, to nie mówcie o tem nikomu, bo słuchajcieje n o ! wiem ja o starym niektóre rzeczy, co on porobił wtenczas,kiedy ja jeszcze i tego i owego nie rozumiałem na świecie! Leczteraz! to wcale co innego: ale niech tam kaci wezmą takiego m rukliwegoniedźwiedzia!— Nie lękajcie się! — odpowiedział Hipolit starając się, jak możnanajprędzej pozbyć się natrętnego gaduły — jeżeli sami będzieciemilczeli, to żadne niebezpieczeństwo nie zagraża waszym szerokimplecom. — Starajcie się tylko, ażeby wam Włoch list oddał; a zatśmradzę, siadajcie prędko na koń i jedźcie z Bogiem w swoją drogę.Ta rada zdawała się być najzbawienniejszą Wacławowi: wytoczyłsię więc za próg, chcąc kazać sobie podać konia i wkrótce odjazd jegouwolnił młodego Boratyńskiego od obawy, ażeby zanadto prędko omyłkiswój nie odkrył; okoliczność, która, w tak zawikłanych stosunkachi przy tak skrytśm ale dojmującem działaniu potężnych sił, naderważną była zaiste.Wkrótce potem, wszystko zaczęło się poruszać w domostwie: zaprzężonokonie do powozów, kopijnicy siedli na koń, damy pokojowei słudzy zaczęły się krzątać, i młody też przewodnik pięknój Barbaryzrozumiał, że już czas udać się do swego obowiązku.