Pokaż treść!

4 7 2 ALEKSANDER BRONIKOWSKI.— Czyż podobna, o m atko! ażebyś mogła jeszcze o tem pomyśleć?— zawołała dziewica wzruszona.—A więc tedy ani jawnie oświadczonawola królewska, ani wybór serca mojego, co niedawno na nowo potwierdzonyzostał, ani oczywista niemożność, nie kazały ci wyrzec sięzamiaru, który będąc zawsze czczą i urojoną budową macierzyńskiejdumy, należy teraz do rzędu nigdy nie mogących uskutecznić się marzeń?— To młodość marzy, a nie dojrzały w'iek, Heleno Odrowążówno— odpowiedziała księżniczka — surowo a niedoświadczenie niejednęrzecz uważa za niepodobną, co ustalona mądrość łatwo ustutecznionembyć widzi. I kiedyż miałabym o tem pomyśleć, jeżeli nie teraz?Tylko owa Litwinka pomiędzy tobą stała a tronem ; już jej teraz niemasz, a więc dawna nadzieja wstępuje w swoje praw a!Na to poszepnęła Helena jakby do siebie:— O ! nie słuchaj tych zwodniczych wyrazów, zgasła matko biednejHeleny! tak jest, moja prawdziwa matko! Nie miej baczenia nabluźnierstwo niewdzięczności, ażeby dobro, któreś mi przeznaczyła,nie obróciło się na zgubę. Czyliż nie zastanawiacie się nad tem —mówiła potem z trudnością przyszedłszy do siebie— że mówicie do narzeczonej,że i dwór i stolica mnie narzeczoną starosty Samborskiegonazywa?— Gdybyś nawret i była narzeczoną, to i dwór i stolica wkrótcezapomną nikczemnego nazwiska, skoro cię tylko najwyższem nazwiskiempowitają. Ale nie jesteś narzeczoną, dzięki wydarzeniu, które odBoga zesłane, niespodzianie stanęło przed ukończeniem zamiaru, cona wieki miał imię Piastów w nicości pogrążyć.Na to rzekła Helena ze wzdrygnieniem, a cichym głosem :— I tyż-li, matko błogosławisz wypadek, który cała Polska opłakujebolesnemi łzami ? Tyż-to morderstwo kwitnącego, niewinnegomłodzieńca, a może nawet i daleko okropniejszą zbrodnię, nazywaszod Boga zesłaną? O matko! poprzestań takiej mowy — rzekła potemprędko z widocznem przerażeniem — mnie się zdaje, jak gdybyta czarodziejskim sposobem wywoływała nieszczęście, jak gdybymsłyszała je zbliżające się ociężałym krokiem, wyciągające zgubną rękęi sięgające po waszą drogą głowę.Ale wojewodzina mówiła dalej takimże tonem jak pierwej:— Król jest wolny i ty nie jesteś związana; a więc nastąpił czasjęcia się dawnych zamiarów, przypomnienia i uskutecznienia niektórychobietnic.Podniosła głowę Helena, otarła łzy ze swoich oczu i rzekła z niespodzianąa zadziwiającą stałością.— Cokolwiek bądź mogło znowu ocucić te zamiary, ktokolwiek