Pokaż treść!

4 7 0 ALEKSANDER BRONIKOWSKI.kiej nieczułości, by dać wolne wodze miłemu, a oraz bolesnemu uczuciu,które ją, poruszało, i porwawszy pióro, napisała niem kilka wyrazówna jednym ze zwitków pargaminowych.Tymczasem stojący rzekł, jakby odpowiadając na wyrazy nie do niegozwrócone:— Zaiste, byłem ja świadkiem, jak dostojna dziewica przyjęła to,co ja przyniosłem, i nie zaniecham donieść o tem temu, ce mnie tuprzysłał, równie jak o wszystkiem, co tu widziałem i słyszałem.Tymczasem Helena skończyła, powstała z miejsca i oddała owemupismo, mówiąc do niego bardziej jeszcze drżącym głosem, ale z większempanowaniem nad sobą:— Idźcie, mój panie, i odnieście królowi w tych kilku wyrazachofiarę dziękczynienia, która jak jemu, tak i błogosławionej pamięcinieboszczce wydartej nam obojgu, przynależy.— Oby — dodała cichszym głosem — jej dobroczynny zamiar spełniłsię ! Zanieście takoż moję prośbę do jego królewskiej mości, ażebynadal raczył mi być miłościwym i dzielnym obrońcą.— Właśnie polecono mi szczególnie — powiedział prokuratorzwolna i z osobliwszym wyrazem — dać wam to zapewnienie, i upraszamwas, dostojna pani, imieniem mojego najjaśniejszego pana, ażebyścieo nim pamiętali, gdyby prędzej czy później wypadło wam z okolicznościużyć jego pomocy.To mówiąc, skłonił się nizko księżniczce, która mudumnem skinieniemgłowy odpowiedziała, potem z mniejszą uroczystością, ale przychylniójskłonił się jej córce i opuścił pokój.— Tak tedy, mościa panno, bogata jesteś teraz — rzekła po niejakiemmilczeniu Anna dwuznacznym tonem, i możesz teraz uważaćsię za niezawisłą od swojej matki, która nic nie ma ci do darowania,jedno tylko przypomnienie na szczep, do którego przynależysz, — naskarb, którego wartość, jak już nieraz postrzegłam, wcale nic u ciebienie znaczy.— Ja mam się uważać za niezawisłą od ciebie, szanowna matko ?—zawołała Helena z boleścią.—Możesz-li tak o mnie pomyśleć? Naderdrogi jest dla mnie bogaty podarunek dla samej pamięci niezapomnianejdawczyni, ale daleko droższy ztąd, że mi podaje szczęśliwą możnośćupięknienia wieczoru twojego żywota, który zbyt często był zachmurzony.Cieszę się, że cię przynajmniej rozweselić mogę niejakimcieniem dawnej świetności, która kolebkę twoją otaczała, i której z rezygnacyąwprawdzie, wszelako zawsze z boleścią nie zaznałaś.Skutek tych dziecinnych, łagodnych wyrazów objawił się w stłumionejgwałtowności, z jaką Anna podniosła się z krzesła, i w ostrymtonie z jakim mówiła:— Zaprawdę, w Krakowie wszyscy zbyt hojni się stali; już nie-