Pokaż treść!

H IPOLIT BORATYŃSKI. 4 6 9i kiedy Hipolit spojrzał na dno wypróżnionego tłómoczka, spostrzegł:coś owiniętego w płatek z jedwabnej materyi. W ziął więc to do rękii przybliżył się ku lampie; lecz kiedy rozwinął zawiniątko i przypatrzyłsię błyszczącemu przedmiotowi, mocno zdawał się być zadziwionyi utonął w myślach, jak gdyby to, co trzymał przed oczami, znanemu było,"tylko że nie mógł sobie przypomnieć, gdzieby to widział.Spojrzawszy drugi raz, przeraził się nadzwyczajnie, rumieniec zniknąłz jego twarzy, i ręka trzymająca rzecz znalezioną drżała widocznie.Wtedy urzędnik skarbowy biorąc to od niego — zawołał:— Numer 127. Za pozwoleniem, mości starosto!Hipolit Boratyński podał mu to z odwróconą tw arzą; a tymczasemurzędnik pisząc, mówił dalej zwolna i obojętnie:— Numer 127. Szmaragd znacznej wartości, osadzony dyamentamiz przełamanem uszkiem: zdaje się, że jest cząstką ozdoby większej,która dotąd jeszcze nie znalazła się...Rozdział XXXIX.Wejdźmy teraz po kilku latach znowu do komnaty ciemnem drzewemcedrowem wyłożonej, w której już dawniej widzieliśmy Annę Mazowiecką.Znajdujemy ją teraz, podobnież jak i dawniej, otoczoną zwitkamipargaminowemi i rozmaitemi pismami, siedzącą przy stole z czerwonegomarmuru; lecz teraz świece w pająku po nad tymże stołemzapalone okazują nam przy boku córkę Helenę, która pochylonanad jednem z tych pism, odczytuje treść jego rzewnemi łzami zalana.Księżniczka Wojewodzina, nie zajmując się bynajmniej czułościąswojej córki, pogląda przed siebie, a potem z oznakami niecierpliwościna człowieka stojącego z uszanowaniem zdaleka, a który sądząc z krótkiegoczarnego płaszczyka niemieckiego kroju, z szerokiego, gładkiegokołnierzyka, i z dużego sprzętu pisarskiego za pasem, musi byćurzędową niższego stopnia osobą.— Nie ganię ja uczuć — mówiła Anna po krótkiej chwili suchymi prawie twardym tonem—jakie życzliwa pamięć jej królewskiej mościw waszmość pannie obudzą; wszelako damom naszego stanu nie przystoiw obecności obcych osób poddawać się całkiem tym uczuciom, i zdajemi się, że już potrzeba pożegnać pana prokuratora, który dosyć długobył świadkiem wdzięczności waćpanny.Helena spojrzała na matkę, jakby dziwiąc się, że słyszała ją takmówiącą w tej chwili: stanęły jej łzy, jak gdyby czuła wstręt od ta­