Pokaż treść!

4 6 6 ALEKSANDER BRONIKOWSKI.Tegoż samego dnia ku wieczorowi, pani Urszula zpewnąniespokojnościąprzechadzała się po swojej chatce przy samotnych mogiłkach żydowskichleżącej. Zdawało się, że wybiera się w drogę, bona boku stałdobrze wypakowany tłómoczek, którego wnętrze, chociaż na pozórstaremi gałganami i zardzewiałemi sprzętami było napełnione, m u­siało jednak niejednę piękną rzecz w sobie ukrywać, której pod takniepozorną pokrywą ani można się było spodziewać; bo właścicielkazwracała niekiedy na nie troskliwe spojrzenie. Tak przez niejaki czasprzechodząc z jednej izby do drugiej, i jeszcze na prędce przeglądającdobytek, stanęła i położyła suchy palec na nosie.— No, niechaj teraz przychodzą!—m ówiłana pół głośno, achrypliwygłos jej był nieco trzęsący się, jak gdyby mówiąca znajdowała sięw stanie jakiegoś gwałtownego poruszenia. — Niechaj sobie przychodząi szukają! Tak! znajdą, co powinni znaleźć, ale co więcej, towara! Już widzę i ściemniało i zapewne muszą być niedaleko.Cicho! — poszepnęła po chwili. — Zdaje mi się że słyszę chódludzki! Eh! nie! To tylko wiatr, co po krzewinie przelatuje i szumipo suchych sosnach po nad grobami. Co tóż mi się zrobiło, że mitak smutno? Zdaje mi się, jak gdyby coś szumiało i snuło się okołomnie, jakby od dawna zapomniane już twarze wyglądały z tych okopconychdymem murów, jakby ze mnie szydziły i wyganiały mnie dobardziej jeszcze ponurego miejsca na długi, zbyt długi czas! Na długiczas? Może na zawsze?No! stało się! — mówiła dalej, po drugim przestanku — a późnojuż cofać się; już musiał gadać jak powinien był. Onby też nie gadał,ten mózgowiec, co bezrozumnie ciśnie się do tajemnic i do ważnychrzeczy, a któremu każdy za jeden tylko kufel wina może językrozwiązać. Wygadał się zapewne na swoją biedę! To bardzo byćmoże; ale czyż to miało stać się za moim rozkazem? Ej! Urszulo!Urszulo! niepoczciwąś sobie igraszkę zrobiła! Eh! także dziwneskrupuły zwłaszcza wtenczas, kiedy się wszystko szykuje po mojej m y­śli ! Czyliż ja zawsze nie grałam w gry niebezpieczne, wszystko hazardując,bylebym tylko odegrała od losu to, czego mi odmówił, zrzucającna mnie przekleństwo ubóstwa, wzgardy i odrażającej postaci?I mamże teraz drżeć, poważywszy się na ostatni krok, i kiedy pozyskujęnagrodę nad brzegiem grobu, ku któremu o dsamej młodości dążyłam?Nad brzegiem grobu? Uch! Okropny wyraz, i tak ponuro odbija sięo ściany tej chaty! Ech! żeby już prędzej nadeszli! Co też to zaprzykra rzecz w takiej okoliczności, ta niepew ność; a samotność i sumienie,to okropne towarzyszki!Sumienie? 1 czemuż mi dzisiaj tak tłoczą się na myśl wszystkiewyrazy, których znaczenia już oddawna zapomniałam? Cicho! Coś się