Pokaż treść!

4 6 4 ALEKSANDER BRONIKOWSKI.datych ponurych twarzach, które go z żyłowatemi pięściami otoczyły,służalców starościńskiego sądownictwa. Zbyt gęste libacye winnei gorzałczane nie przeszkodziły naszemu wędrowcowi włoskiemu poznaćw dowódzcy oddziału dawniejszego bedela akademickiego, któregołaskawy czytelnik widział już raz, lubo w innych stosunkachz Wacławem Siewrakiem, w gospodzie pod Białym Orłem w Krakowie.Ale tenże sam stan opiły po więcej niż dwuletnim przeciągu czasu,jaki upłynął pomiędzy tem, co było dawniej a dzisiaj, zatarł w jegopamięci wszystko. Siewrak pozdrowił dowTódzcę po przyjacielsku:— Ach! witajże, zacny mistrzu! w itaj! czy przybywacie dla spełnieniakufla, jak to kiedyś bywało, kiedy mieliśmy do czynienia cumalumnis, którzy uciekli przed kijem? Jednakowoż zapóźno już przychodzicie,bo mnie dosyć na dzisiaj, i nie mogę już wam dotrzymaćkompanii; ale zaczekajcie jeno trochę, wszakże i jutro dzień będzie.— Jutro — odpowiedział dowódzca — możecie już puścić sięw pielgrzymkę do Włoch, do doktora, waszego zacnego towarzysza,a zatem dzisiaj nie spóźniłem się ja, lecz właśnie w sam czas przychodzę.Czy to on, panie towarzyszu? — pytał mówiąc do młodegoBielawskiego, co razem z nim przybył.— On, ten sam. Czyńcie swoję powinność — rzekł Walenty.— Natychmiast, mości panie szlachcicu —odpowiedział dowódzcaz namysłem. — Wszelako najpierwej wypada przesłuchać nieco szanownezgromadzenie, ażeby złożone świadectwo de specie facti możnabyło założyć. Jakież tedy według tego są gravamina, które moi zacnimajstrowie i obywatele krakowscy mają względem tej podejrzanejosobistości założyć ?— Dosyć i nazbyt dosyć! — zawołał zbrojownik Grzegorz, za którympowoli i drudzy potwierdzili. — Nie tylko, że mówił z nieuszanowaniemo zmarłej niedawno najjaśniejszej pani, ale wygadał jeszczei inne rzeczy, których dziesiąta część byłaby już dostateczną do zaprowadzeniago na szubienicę.— Powoli, powoli! na wszystko jest czas — ozwał się dowódzcastraży. — A więc tedy gotowi jesteście, panie majstrze Grzegorzu,i wy drudzy panowie, wyjaśnić wasze zeznania tam, gdzie będzie potrzeba?— My wszyscy ! my wszyscy! — była jednogłośna odpowiedź.— Dobrze! bardzo dobrze! — mówił na to dowódzca,— Zacnii w pełnej liczbie świadkowie, a zatem — dodał, uderzając po ramieniuSiewraka — aresztuję cię w imieniu k róla!— Cóż to znaczy? — zapytał wytrzeźwiający się pijak tonem obudzającejsię wątpliwości.— To znaczy, mój panie Wacławie, że król przyzwoicie obligujewas przezemnie, ażebyście pierwej, nim puścicie się w drogę do