Pokaż treść!

462 ALEKSANDER BRONIKOWSKI.— Za pozwoleniem! — odpowiedział Wacław odepchnąwszy gonietak blizko, mój panie! to zła wróżba dla mnie, kiedy cudza rękasięga do moich pieniędzy; ale co się tyczy tego, co powiadacie, zkądja mam pieniądze, to nie będę zaprzeczał. A zresztą, co mnie ma toobchodzić?— To prawda — odpowiedział krawiec — pan jest odpowiedzialnym;wszelako ja na waszem miejscu nie wierzyłbym przecież Włochowi,bo on coś fałszywego ma w oczach; i musi taki coś więcejumieć, aniżeli chleb jeść, bo wygląda, jeżeli nie na hultaja, to przynajmniejna kutwę, jak uważałem odnosząc mu nieraz robotę.— U was — odpowiedział Siewrak dumnie — u was w tak małychrobotach, jakich mu dostarczać możecie, mój poczciwy majstrze,niech on sobie targuje się i obcina rachunki, które u was i u towarzyszówwaszego rzemiosła nieraz zanadto poważnie wyglądają;wszelako co do mnie, to wcale inaczej mają się rzeczy, bo jaka usługa,taka i nagroda, a prawdziwy talent wcale inaczej płacą, niż podłą robotęręczną. Jednakowoż nie będę taił, że to osobliwsi są ludzie obadwaj,i doktor i jego famulus ze swojem błyszczącem obosiecznemnarzędziem za pasem, za którego bliższą znajomość najuniżeniej dziękuję,a z którem raz już o włos co się nie poznałem; nie łakomy jatakże jestem i na apteczkę uczonego doktora, wszelako byłoby to naderniewdzięcznie, gdyby on miał był próbkę na Wacławie Siewrakuuczynić, na siostrzeńcu swojej dostawczyni ziół, przezacnej Urszuliz okopiska żydowskiego. Wszelako już teraz wszystkim troskom powiedzianovale; teraz będziemy się cieszyli, bo już wszystko dobrzesię skończyło.Słysząc te ostatnie wyrazy, powstał z miejsca Walenty Bielawski;zapłacił za to co wypił, i skinąwszy na Grzegorza, opuścił nieznaczniegospodę. Ale majster Grzegorz pytał dalej:— Cóż to jest dobrze i co się skończyło, panie bakałarzu? Wytak przyjemnie opowiadacie, że nie można was nasłuchać się dowoli.— Czy doprawdy? — mówił ów z szyderczym uśmiechem; potembez żadnego namysłu obejrzał się i wyjąknął — tak jest, wy nie powinniściesię mnie pytać; idźcie tam sobie do cioci, ta was lepićj nauczy,aniżeli ja; bo to dalibóg mądra bardzo kobieta, i gdzie jest, tamstoi. To też jej mądrość nie wychodzi na złe, bo ona zawsze żywiczłowieka, jak to ze mnie miarę brać możecie, a ja już wyniosłem jejpieniądze, które bodaj czy tyle nie ważą, co wasze kowadło, paniemajstrze kowalu. Jeżeli zechcecie, to chodźmy razem, bo jabym radjeszcze, nim wyjdę za kordon, wziąć błogosławieństwo i od niej, i odjej — duch święty z nami!.... kochanka; wszak wry dobrze wiecie, żetaki nieźle mieć wszędzie przyjaciół. Jeżeli zasię zechcecie mi dać