Pokaż treść!

HIPOLIT BORATYŃSKI. 461dzień musi młot, albo igłę, albo szlagę podnieść, żeby sobie w niedzielętrochę pohulać; gdy tymczasem taki człowiek jak ja, jeden krok postawiwszywięcej potrafi zarobić, aniżeli wy w jednym miesiącu, i któremuza to nawet płacą, że pije! Tu dmiecie sobie do góry i chlubiciesię i hałasujecie, a jednakowo kiedy jaśnie wielmożny Kmitaprzejdzie tylko koło waszego okopconego warsztatu i skrzywi się trochę,jak to często jest jego zwyczajem, ach! to wy tacy pokorni i cichuteńkozdejmujecie swoje wytartą czapkę i wołacie: niechaj Bógprzedłuża życie jaśnie wielmożnego wojewody; chociaż w duchu życzycie,żeby go porwał szatan do którego należy, a który jest kochankiemmojej cioci Urszuli. Ale ze mną wcale inaczej się dzieje; mysobie od dawna żyjemy w przyjaźni ze starym, i kiedy ja mu tylkoparę wyrazów szepnę na ucho, to wnet zamilknie jak zając. Ha! ha!raz mówił sobie kiedyś tam żartem o szubienicy i podobnych rzeczach,ale jakem mu tylko powiedział, że to przecież wszystko równo Litwiniprzeciw Polakom, czy Polacy przeciw Litwinom, to zaraz w inue dudkizagrał, i kazał mi być dobrej myśli i pozwolił jeść swój chleb i pić-swoje wino, a ja też tak i zrobiłem, jak uczciwy sługa pański; bo ja ­dłem i piłem ciągle, kiedy drudzy dostojni panowie i sam nawet gospodarzcałkiem do tego utracili ochotę.Mieszczanie siedzieli przysłuchując się z uwagą niezmordowanemugadule, częścią z powiększającem się zadziwieniem, częściąz przerażeniem, a tymczasem zbrojownik, którego baczności nie uszłaciekawość Bielawskiego, dal mu potajemnie skinienie, i obrócił siępowtórnie do Siewraka z temi wyrazami:— T ak! to musi być praw da! Dziwne a pocieszne rzeczy namopowiadacie; wszelako radziłbym wam strzedz się wojewody, o którymosobliwszym sposobem wspominacie; wszak wiadomo wam, jak onma długie ręce, i że nie lubi żartować.— H o! h o ! żeby jeszcze dziesięć razy miał dłuższe — mówiłSiewrak śmiejąc się. — to nie dosięgnie do włoskiego kraju!— Aż do włoskiego kraju? To zamyślacie tedy puścić sięw drogę?— Tak jest, za moim panem, wysoko uczonym doktorem Monti —powiedział Siewrak z powagą — który tam na mnie czeka, jak to jestobowiązkiem sługi pańskiego. H o! zostawił ci mi spory worek nadrogę, a we Włoszech powiadają, że w7ino płynie, jak tu u nas cienkiepiwo, a za wino i za pieniądze możesz się śmiało spuścić na W a­cława.— Ale powiadają — przerwał mu majster Grzegorz — że doktori jego pomocnik na odjezdnem dobrze szarpnęli ze szkatuły pani Bony,królowej matki, i ztąd to pochodzi— dodał, uderzając po napełnionychkieszeniach pijanego — wasz zarobkowy grosz.