Pokaż treść!

4 5 6 ALEKSANDER BRONIKOWSKI.dzbanka brakowało tylko kieliszka, a nawet i ten trzymał on jeszczew ręku nietknięty, i nie uważał, że łzy jego weń wpadały. W tedyprzystąpił podeszły, czarno ubrany, ale dosyć przystojnie na pozórwyglądający mieszczanin, który go już przez niejakiś czas uważał,,przybliżył się ku niemu i zaczął przyjacielskim wyrazem :— Zdaje się, panie szlachcicu, że to, coście tam widzieli, wielcewamserce zmąciło; bo jam was dobrze uważał na sali żałobnej, razemz waszym młodym czarno ubranym panem, który stał przy trumnie,trzymając tak jak i drudzy świecę woskową, chwiejącą się w jegodrżących rękach. Wy rozmawialiście z nim, a i on także bardzo płakał,tak iż możnaby było rozumieć, że i jego szczęście legło w trumniepięknie przyozdobionej herbami, w której zaprawdę naszemu królowi— niechaj Bóg go pocieszyć raczy — cała radość z nią zniknie.Wówczas i ten i ów rozumiał, że to jest jaki krewny umarłej; wszelakodrudzy mówili, że był tylko na jej usługach, a miał w niej naderłaskawą panią, podobnie jako i jego krewny, o którego śmierci gwałtownejw Wiśńcu opowiadano temu rok będzie. Zapewne, że świętejpamięci nieboszczka powinna się i w niebie cieszyć, iż na ziemi takżezostawiła wdzięczne dusze.— N iestety! mój majstrze Grzegorzu, wyznam ci szczerze, że onana ziemi zostawuje takich, co ją oskarżają — odpowiedział młodzienieci odwróciwszy się otarł oczy — ale pewien jestem, że niejeden,który dzisiaj jeszcze nie pojmuje tego, cośmy utracili, będzie jej potemżałował.— To bardzo być może — mówił na to Grzegorz z namysłem —co dobrego, to zazwyczaj Bóg najpierw' zabiera; gdy tymczasem ziemiazłego się pozbyć nie może.— Ten któregoście widzieli, mój poczciwy majstrze, ma zaiste powódopłakiwać j ą : i kiedy nasz najjaśniejszy pan utracił w niej m ałżonkę,to szczególniej starosta Samborski przyjaciółkę i dobrodziejkęswoję, razem z wieloma a wieloma skarbami utracił. Ach! wszyscy,wszyscy stracili łaskawą panią, stracili m atkę!— Ha! to dopiero wtenczas poznają — odpowiedział drugi —kiedy otrzymają m acochę; a na tę nie długo czekać.— A przecież — przerwał inny, co u poblizkiego stołu już od niejakiegoczasu grał rolę rzecznika, obojętnie dla ciekawego stronnictwa— sądząc z waszej barwy zdajecie się być z liczby domowników jaśniewielmożnego kasztelana, panie szlachcicu, a zatem najlepiej wiedziećmożecie, że świętej pamięci królowa w godzinie śmierci zobowiązaławaszego patrona, ażeby za tem patrzał, by król dotrzymał swego przyrzeczeniai nie wchodził w trzecie małżeństwo.— Hm! Wy taki zawsze, sąsiedzie, macie dobre wieści — przerwał poprzedni — wszelako ja wątpię, ażebyście wy na swoim nowym