Pokaż treść!

4 5 4 ALEKSANDER BRONIKOWSKI.porządku, może też poszczęści się tobie z gruzów napowietrznej budowy,którą ja wzniosłam, swoję chatkę zbudować; lecz gdyby to nienastąpiło, gdyby i dla ciebie zabrzmiał surowy głos konieczności, któryucho konającej za nadto wyraźnie pojmuje, wówczas wspomnij namnie, kochana Heleno, i zrezygnuj się tak, jako ja się zrezygnowałam.— Gotową jestem! — zawołała dziewica łkając. —• Niechajmnie pokrzepi pamięć tej chwili, gdybym się wzdragać miała w godziniestanowczej.— Słyszę nadchodzącego: — odpowiedziała Barbara — jeszczejedno mi na tym świecie pozostaje uczynić, jeszcze jednę rzecz mamwykonać, słodką i boleśną. Wszelako przystoi to tej, która niegdyśmatką twoją się nazywała, ażeby bez pieczy nie opuszczała swojejdzieciny i zostawiła jej znak miłości. Oby to, co otrzymasz, pomogłoci do uskutecznienia dzieła, od którego śmierć mnie odwołuje pierwej,nim je uzupełniłam.Kiedy tak mówiła królowa, wszedł na próg Bartholomaeus Sabinus;postąpił zwolna przez pokój ku zegarowi, na którym skazówka ukazywałasiódmą, potem wyciągnął znacząco rękę, i w długim orszakuprzybliżyli się kapłani katedralni, z biskupami Krakowskim i Kujawskimna czele. Z cicha i uroczystym krokiem przybliżyli sięwszyscy do oratoryum królowej i w spokojnej pobożności padli nakolana.Królowa skinęła przyjaźnie na dziewicę i położyła rękę na czolepłaczącej, która odstąpiła potem na bok orszaku duchownych, i uklękładla połączenia z nimi swych modłów.Biskupi przystąpili do łoża: Samuel Maciejowski uczynił ciche zapytaniechorej, a ta dosyć głośno odpowiedziała:— Nie jeszcze, mój ojcze; jeszcze jedno prawo ziemia ma domnie.Wtedy ukazał się człowiek owinięty w ciemny płaszcz; przybliżyłsię chwiejącym krokiem do ło ża; prałaci ustąpili na stronę. Oichemisłowy, ale z zapałem rozmawiała królowa blizko kwadrans z przybyłymna ostatku, który rzucił się na kolana. Tymczasem zdawało się,jakoby jej mowa nie odnosiła żadnego skutku, była bowiem przerywanapojedynczemi wykrzyknieniami pomimowolnej odmowy. Wówczasgłos Barbary stał się czulszym i bardziej błagalnym, a zaprzeczeniaklęczącego rzadziej i ciszej dawały się słyszeć, aż nareszcie zawołałakrólowa :— Dzięki Najwyższemu Stwórcy i tobie, mój kochany m ężu!Potem przybliżyli się znowu biskupi, dla oddania królowej ostatniegodobrodziejstwa kościelnego. I ukończywszy je, na znak archi--dyakona zaśpiewali księża modlitwę za konających.