Pokaż treść!

H IPO LIT BORATYŃSKI. 453szego, podarowała, ale nie tobie — mówiła dalej z uśmiechem — nietobie, której to nigdy nie było przeznaczone, a ja też wiem, że mojaHelena tego nie pragnie! Skromniejsze szczęście przeniosłaś nad to,którego znikomość ta godzina ogranicza; obyś mogła je osięgnąć!— I jakżebym ja teraz mogła myśleć o sobie i o swojej przyszłości?— odpowiedziała dziewica. — Jakbym śmiała, kiedy moja nadziejaz tobą, najjaśniejsza pani, ciągnie do grobu ? Zostawiasz mniebez opieki, królowo, a jedyny najdostojniejszy przyjaciel pod ciężaremwłasnego smutku upada. Zapomnij pani o mojem szczęściuw tej chwili, która niweczy wszelką radość i nadzieję; bo zresztą,któżby się mógł czego dobrego spodziewać, kiedy nieszczęście mojękrólowę dotknęło. W ątła roślina mogła tylko rozwijać się w promieniachłaskawości twojej, ale kiedy teraz światło zachodzi, to i onagłowę swą schyla na zawsze. Niechaj tedy więdnieje! Rozczulającyobraz rezygnacyi nie nadaremnie stoi przed mojemi oczami, i kiedymoja Barbara umierać musi, to możeż-li Helena Odrowążówna użalaćsię?Królowa zamyślona umilkła na chwilę, a potem rzekła:— Jednakowoż dzień twoich zaręczyn był dniem nader nieszczęśliwym; burza niedoli zagasiła twoje pochodnią małżeńską, a mniejuż nie będzie, abym ją na nowo zapaliła. Mój Boże! chciałam z tobąpogadać, tak jak w lepszych czasach; wszelakoż ta śmierć jest surowymnauczycielem, i kiedy dotknie tylko oczu, wnet nikną wszystkiebarwy zwodnicze. Z zimnego grobu owego wiernego, nieszczęśliwegomłodzieńca, zionęło lodowate tchnienie, które życie moje zniszczyło,a nawet lękam się, ażeby nie roztrąciło i twego szczęścia, H eleno!Zrezygnowałam się ja, ale za nadto późno: w ustach twojego narzeczonegowyrok złożył słowo przestrogi, kiedym postrzegła grobowiec,pod którym owa Wanda usypia, co koronę, jak mówił Hipolit wyrazempełnym znaczenia, i życie swe pogrążyła w nurtach Wisły, ażebypokój panował w państwie. I ja też opuszczam koronę, ale niedobrowolnietak jak tamta, a z koroną i żywot mój porzucam; koniecznościąnarzucona rezygnacya trudno i bez zasługi następuje po nieodzownymnakazie wyroku. Niech tedy moje własne doświadczenie będziedla ciebie przekazem, Heleno, i niechaj przyszłość sprawi, ażebyśobejść się bez tego mogła. Patrz! ja uczyniłam to, co musiałam; bonie chcę, ażeby pamięć moja była hasłem do kłótni i nieprzystojnychswarów, tak jak było moje życie; niechaj jedność i zgoda znowu powrócądo domu króla, kiedy gość narzucony zeń wyjdzie ; zabieram jaz sobą rozkosz jego żywota, czuję to : jednakowoż pomnę, że mu za tozostawiam przeświadczenie spełnionego obowiązku, ażeby ten był ofiarąbłagalną dla rozstającej się z żywotem. I ciebie ja także opuszczam,dziewico; a kiedy teraz wszystko powróci w zwyczajne karby