Pokaż treść!

4 5 2 ALEKS ANDER BRONIKOWSKI.z żalem do ludzi, czy z przebaczeniem. Wiedziałem o tem, i ty także,najjaśniejsza pani, wiedziałaś: obawiałem się, że będę musiał powściągnąćwyraz sprawiedliwego gniewu w udręczonej piersi dostojnejofiary... i co innego znalazłem. O dziewico! rzuć wejrzenie na tęumierającą, i naucz się, jeżeli zajdzie konieczność, cierpieć niewinniejako ona, a palmę pokoju wpleść do cierniowej korony nieszczęścia.— Oby — mówiła królowa, ze zbytecznem może na swój stanporuszeniem — oby Helena była szczęśliwszą odemnie! Lecz nie!ja niesprawiedliwą jestem względem losu mojego; oby ona była tak jakja szczęśliwa, tylko dłużej! I cóż mi się stało? — mówiła prawie wesołymtonem — tego co utracam, czyliżby mi i tak potężna ręka śmiercinie wydarła? Mniemacie-li, mości kasztelanie Krakowski, że wemnie co więcej ujrzycie nad kobietę? Mylicie się. Nie jest-li topróżnością jeszcze, chcieć i wtenczas być kochaną, kiedy ten światznikomy zwiędnie, kiedy purpura mego płaszcza królewskiego zbiednieje?Jeżeli ja sobie wznieść chcę pomnik we wspomnieniu i w pokoju,powracającym w dom Jagiełłów, przez który przemknęłam sięnakształt ulotnego cienia, to nie jest-li on najpiękniejszym sarkofagiemna g r o b i e Barbary? I cóż ja tracę, jeżeli zachowam serce,które było moją własnością, i które z. czasem znowu będzie mi oddane?— Jego i nasze serca pójdą za tobą, najjaśniejsza pani — mówiłTarnowski.— Bądźcie mi zdrowi aż do przyszłego żywota! — poszepnęłaBarbara, podawszy mu rękę — bądźcie mi zdrowi, i bądźcie wiernymprzyjacielem mego małżonka, choćby jeszcze cokolwiek więcej dla mojejmiłości. Bądźcie zdrowi, Janie Tarnowski!Kasztelan w milczeniu schylił się ku podanej ręce, a Barbaramówiła po cichu:— Czuję krople łez na mem ręku: są to zaiste piękniejsze brylanty,aniżeli te, co zdobią koronę, która mi spada; jest to najpiękniejszaozdoba dla mnie w krainach, do których odchodzę.— Są to ostatnie łzy starca — odpowiedział hetman stłumionymgłosem: i to rzekłszy, odwrócił się i wyszedł z zasłonionem obliczem.— Usiądź tu przy mnie, Heleno! — mówiła królowa po krótkiejchwili — usiądź tu przy mnie i pomówmy z sobą, tak jak dawniejszemiczasy, kiedy tu jeszcze nie było tak ciemno i cicho. Mocboleści już wysiliła się; znużone siły żywotne zaprzestały oporu, a jaklekarze zapewniają, już odtąd zwycięzca bez bitwy zajmie powoli swąwłasność. Nie płaczcie tak boleśnie, Heleno; ja zawsze byłam skłonnądo wesołości; ona była wierną moją przyjaciółką przez całe życie,nie przystoi zatem, ażebym ja od mojej śmiertelnej pościeli odpychała.Patrz! jużem mój dom urządziła; jużein i wszystko, co miałam najdroż­