Pokaż treść!

4 5 0 ALEKSANDER BRONIKOWSKI.słowie przybywali; bo niestety! w czasie obiadu nie potrzebaby byłotak ścisłej baczności.* **Porzućmy dalszy opis powtarzanych zbrodni: to tylko jest pewna,że jawnie wyrażone podejrzenie króla, na które zrazu potajemnie,a potem głośno całe królestwo zgodziło się, nie było podówczaswsparte takim rodzajem dowodów, któreby go mogły wyzwać do rzuceniaprzeciw swej matce, wdowie sławnego monarchy, okropnśjskargi, a zarazem do podania Polsce i Europie współczesnej i potomójtakiego zgorszenia... Dosyć na tem, że nadzieja jego, iż Barbara wyzdrowieje,znikła powoli, a z początkiem Nowego Eoku przeświadczylisię lekarze, że ich sztuka nie mogła wydrzeć przemożnej śmierci oddawna już przeznaczonego łupu.* **O piątej godzinie po południu dziewiątego Maja 1551 roku, ukazałosię na pokojach wojewodziny Podolskiej poselstwo z zamku ze wskazaniem,że królowa pragnie widzieć Helenę. Matka była obecną, kiedywyprawiony posłaniec sprawował się ze swego zlecenia, i lubo onaaż dotąd uproszone przez córkę pozwolenie udania się do śmiertelniechorej ciągle niechętnie udzielała, nakształt ofiary, jaką zwykła sięprzynosić konieczności; wszelako dzisiaj nadspodziewanie okazała sięochoczą i pochwalała pośpiech, z jakim Helena zabierała się do wypełnieniażądania.Dworzanin na uroczyste zapytanie o zdrowiu jój królewskiej mościodpowiedział milczącem a nader wymownem ściśnieniem ramion.Kiedy zaś dziewica, przerażona tym giestem złowrogim, wylewając potokiłez zarzucała zasłonę, bez której podówczas damy rzadko wychodziłyz domu; Anna Mazowiecka tymczasem wylewała się w dobranychwyrazach, wymowniejszych niż zazwyczaj, zapewniając o swychuczuciach, które tem bardziej zdawała się podnosić, im bardziej odpowiedziwysłanego potwierdzały, że stanpani usprawiedliwiał jej niepokój.Helena Odrowążówna śpiesznym krokiem weszła na zamek, któryniedawno jeszcze brzmiał weselem i jaśniał okazałością biesiad, a terazcicho i posępnie w zapadającym zmierzchu wznosił się przed nią.'Szła przez długie galerye, po których snuły się ochoczo a skwapliwieniegdyś bogato strojne postacie, i gdzie teraz samotne jej kroki odbijałysię o wysokie sklepienia: jeżeli zaś kogo spotkała, co tak jak onaz posępnem obliczem a ze spuszczoną postępował głową, to witano się,nie powiedziawszy i słowa. Przybywszy na przedpokój królowej, uczu­