Pokaż treść!

4 4 8 ALEKSANDER BRONIKOWSKI.* **— Biedny Staś — mówił Hipolit, skrapiając łzami nieżywe zwłoki— tak ty sam nazwałeś się kiedyś w złowrogiem przeczuciu! Takzaiste! biedny Stasiu! Drzewo twoje żywotne zawcześnie złamane!i ty rozstajesz się ze światem w dniu — niestety! — w dniu moichzaręczyn!------- Odchodzisz od nas daleko ztąd, zbyt daleko, do ojca,który cię czeka w spokojnym domku!* **Nie długo potem złożono w Pińsku trumnę młodzieńca, w grobieobok starego Jana Lackiego, który go był wyprzedził.* **Zaraz na drugi dzień po biesiadzie Kmity, nadaremno szukano pokrólewskim zamku i w stolicy doktora nadwornego Lionardo Monti jego Neapolitańskiego towarzysza; rozeszła się wieść, że uszli z wielkiemiskarbami, o których BonaSforeya, królowa matka, nie wiedziałaRozdział XXXVII.Po okropnej biesiadzie w Wiśniczu, smutne nastąpiły czasy; upłynęłymiesiące w ponurej ciszy, w czasie której z pozornym spokojemwyglądano tego, co ma nastąpić. Użyto wszelkiej sztuki doktorówdla pokrzepienia upadającego życia Barbary; niekiedy także lepszy stanzdrowia na chwilę pocieszał jej męża i wiele innych osób, dla którychona stała się drogą, a chora sama, lubo nie podzielała nadziei, lubouczucie zwolna przybliżającej się śmierci tkwiło w jej duszy, nie chciałaprzecież wywodzić z błędu króla, któremu podwójna wiara uratowaniakochanej żony i niewinności drugiej osoby, również dla niego blizkiej,a tak wielkiego występku winnej, na chwilę dawniejszą wesołośćwracały.Wkrótce po wyżej wspomnionym wypadku, królowa matka opuściłaKraków i trzymała swój dwór na przynależnym do niej zamkuw Gomolinie, nie często, i to tylko na kilka godzin, odwiedzając stolicę.I Piotr Kmita podobnież rzadko się ukazywał i nigdy wtenczas,kiedy się BonaSforeya tam znajdowała. Podczas ostatniego ich wi~