Pokaż treść!

H IPO LIT BORATYŃSKI. 4 4 7Błagam ciebie, panie, o sprawiedliwość, o zemstę na mordercy tego,który ci królowę uratow ał!Obecni zaniemieli boleścią, po śmierci młodego jej wybawiciela;wstąpiło także ciężkie przeczucie i w duszę Barbary; lekkie wzdrygnieciewytrzęsło jej członki i utraciła zmysły. Takież same uczuciezdawało się ogarniać jej męża: nie podniósł on oczu, ale tylko dwiebujne łzy, które z nieb na głowę omdlałej upadły, były odpowiedząna skargę starosty. Mało było takich, którychby ten widok nie przeniknąłgwałtownie; Boratyński nawet zgłośnem łkaniem odwrócił się,i skłonił ku rękom ze drżeniem obejmującej go oblubienicy. Niestety!oboje przeczuwali, że jakiś duch złowrogi stanął pomiędzy nimi, a ichszczęściem.* **Bartholomaeus Sabinus zamyślony przystąpił zwolna do opuszczonegostołu królewskiego; wziął do ręki puhar Barbary, spojrzał weńwe środek i przerażony wzdrygnął się, a potem podniósł oczy ku niebu.Mikołaj Radziwiłł, brat królowej z jednej, i wojewoda Krakowskiz drugiój strony, zbliżyli się ku niemu, prędko a z cicha pytając:— Co to jest, mości doktorze? — Nie spodziewam się, doktorze?...Na to Bartholomaeus odpowiedział: — Nic to, dostojni panowie!zrządzenie Boskie, nie... — ale tymczasem schował puhar pod szerokiefałdy sukni.Wówczas książę Mikołaj rzucił gniewne spojrzenie na pana domu;ale wojewoda, dawniej tak drażliwy, zniósł je w milczeniu i ze spuszczonągłową przybliżył się do króla, który zabierał się opuścić zamek,co był teatrem tak smutnych czynów.— Najjaśniejszy królu! panie mój miłościwy! — mówił dumnystarzec drżącym głosem i z niezwykłą uniżonością — Czyliż i mniezechcesz obwiniać o to nieszczęście, które na wieki dom mój zhańbiło?Wymów królu, że nie! Błagam cię wyrzec: nie! Ja gotów jestem, janajstarszy z senatorów, stanąć przed sądem, a jeżeli mnie moi panowiea bracia winnym uznają, to niech ta siwa głowa spadnie pod rękąkatowską i niechaj herby mojego rodu Szreniawitów wywieszone zostanąpod pręgierzem !— Wiele! — mówił Zygmunt August na poły głośno i z odwróconątwarzą — nader wiele, Piotrze Kmito, moglibyśmy wam zarzucić; wszelakoo to wcale was nie posądzamy. Wszakże wy jesteście rycerzemi Sarmatą.To mówiąc, udał się szybkim krokiem za niosącemi jego małżonkędo powozu, który ją tegoż ranku przywiózł tam był w całej wesołościmłodzieńczej, w pełnem zdrowiu i w całej świetności dostojeństwa.