Pokaż treść!

H IP O L IT BORATYŃSKI. 4 4 5— 0! biada! krew i jeszcze krew! Dawaj, dawaj, bo przestrachmnie przejmuje. Dawaj, bo mnie coś pędzi z tego okropnego miejsca.— Na! masz tu oto! — mówił drugi, i dodał cichszym głosem —weź to, lękliwy złoczyńczo: ten chłopiec bardzo powiększył nasz rachunek.To mówiąc, porwał trupa młodzieńca jeszcze ciepłego, za wijącesię pukle powlókł go ku drzwiom i rzucił w lodowy dół.** *Tymczasem na sali gospodarz domu spełnił już toast zwyczajnyza zdrowie pani i jego królewski dom, a zwyczaj wymagał, ażeby króli jego krewni odpowiedzieli nań drugim toastem za zdrowie gospodarza,senatorów i rycerzy Rzeczypospolitej; wszelako ciągle jeszczeoczekiwała Barbara na bawiącego tak długo pazia, i ze wzrastającempodziwieniem oglądała się za nim. Obecni stali w około niej gęstemkołem, a chór muzyczny różnemi krótkiemi preludyami usiłował zapełnićniespodzianą pauzę. Wtedy ręka jakaś w barwie królowej,błękitnej ze srebrnym galonem, podała jej dobrze znany puhar nazłotej tacy: nagłona pośpiechem królowa nie spojrzała na podczaszego,który natychmiast zniknął w natłoku. Trąby zagrzmiały, a królwymówił wyraz podziękowania.1 kiedy król zawołał: — Za zdrowie i pomyślność szlachetnych panówa braci, senatu i szlachty! — odrzekł Albert Brandeburgski: —Za pomyślośó najjaśniejszej Rzeczypospolitej pod Zygmuntem Augustemi pod jego potomków uszczęśliwiającem berłem. — Bona Medyolańskadodała: — Na wieki Rzeczpospolita pod Jagiellońskim nieskażonymmonarchicznym szczepem.Trąby ozwały się znowu i wypróżniono puhary.Inne toasty nastąpiły z kolei i trwały przez kwadrans, aż królwzniósł zdrowie narzeczonych, i wszyscy obecni, wyjąwszy matkęoblubienicy, szczere albo też udane życzenia połączyli z życzeniemkróla. Zwolna a z uprzejmością postąpiła młoda królowa ku narzeczonej,która właśnie z podziwieniem i niespokojnością, nie widząc n a­rzeczonego, coby jej w cichości, ale szczerzej aniżeli większa część innychosób, wynurzył życzenia przyszłości, którą królowa sama po większejczęści wspaniałomyślnie dla niej przygotowała, gdy oto obejmująceręce Barbary opadły bezsilnie na biednej dziewicy, pochyliła sięgłowa, a nagle pobladłe usta, poszepnęły z cicha,— Zatrzymaj mnie, Heleno! tak mi jest niedobrze i słabo!Przerażona dziewica usiłowała wesprzeć pochylającą się, gdywtem przystąpiła księżniczka i rzekła z ułożoną oziębłością:— Zdaje się, że słabo jest waszej królewskiej mości; potrzeba po­