Pokaż treść!

4 4 4 ALEKSANDER BRONIKOWSKI.— Jedenaście — zabrzmiało znowu ponurym głosem i potem dalej— no, już koniec! weźcie to sobie i na zdrowie, bo ja dziękuję zanapój.A wtedy ukazała się z piwnicy sucha, drżąca a blada, i jak gdybymrozem zsiniała ręka, i strzepnęła palcami, jakby dla ujęcia czegoś.— Ech! jak bierzecie? rozlejecie jeszcze. No! prędzej! prędzej,nim tamten puści pazia! Słyszycie, jak trąbią? — mówił stojący wyżej,i obrócił się, chcąc mu podać to, na co oczekiwał; gdy wtem Stanisławpoznał, że to jest puhar królowej.Jednym skokiem stanął na środku pokoju naprzeciw drzwi od piwnicy,w których natychmiast znikła ukazująca się ręka, i nagle przejęty zimnem,jakie ztamtąd powiewało, zapytał jąkając się, ale odważnie ponurejpostaci starca, która słabo oświecona niewielkiem światłem izbypoglądała nań jaskrawemi, zagniewanemi oczami.— Co wy tu robicie z tym puharem, wy służalcy grzechu!•— I po cóż cię tu ta twoja zła gwiazda prowadzi, synu nieszczęścia?— odpowiedział mu stary. — Czego tu szukasz?A wtedy młodzieniec zaw ołał:— To jest puhar mojej królowej, który trzymasz w ręku; oddaj migo natychmiast, albo lękaj się mojej szabli.Stanisław coraz głośniej mówił, a ostatnie jego wyrazy zabrzmiałypo całym'gmachu: a wtenczas ozwał się stary, zgrzytając zębamii z urągowiskiem:— Ciebie lękać się, chłopcze ?I kiedy pewną dłonią postawił puhar na ziemi, drugą ręką z olbrzymiąsiłą pochwycił pazia i przycisnął do siebie.Nadaremnie Stanisław chciał użyć oręża, nadaremnie zwijał siępod gwałtowną dłonią osiwiałego złoczyńcy, wymawiał wyrazy groźbyi jęczał boleśnie z przytłoczonych piersi; a wtedy błysnął obosiecznynóż w ręku Neapolitańczyka i zniknął aż po rękojeść pod kształtnieułożonym kołnierzem pazia; jęk zgasł w cichym odgłosie, czerwonośćgniewu i przerażenia zamieniła się na licach w bladość śmiertelną.Tylko poszepnął zaledwie dosłyszanym głosem:— To drugi ra z ! — bądź zdrów, kochany Hipciu! bądź zdrowaBarbaro!Potem obumarło wierne oko biednego Stasia, a delikatne członkiobwisły bez poruszenia śmiertelnym ciężarem żelaza w trzymającej gomorderczej pięści. A on pochylił się ku oniemiałemu i poszepnął mudo ucha:— Podobno nazywasz się Lacki: idź więc, a kiedy spotkasz sięz ojcem, to powiedz mu, że i ty poznałeśHassana, chociaż w pół wiekupóźniej od niego.A tam na dole w piwnicy zajęczał odgłos: