Pokaż treść!

HIPOLIT BORATYŃSKI. 4 4 3która, jak mu królowa łaskawie zapowiedziała po raz ostatni, nań byławłożoną! Rzecz pewna, że musiało mu nawinąć się na myśl, iż całepostępowanie mniemanego zapewne pijaka było.tylko niezgrabnymfiglem dla skradzenia kosztownego naczynia; cała postać tego gburowategopachołka potwierdzała to przypuszczenie, a zatem jeszcze razposkoczył taż samą drogą, na której ten przed nim uszedł, postanowiwszyz samym złodziejem razem stawić napowrót sprzęt kosztownyi swoje uniewinnienie.Wszelako nie był szczęśliwszym niż pierwej i nie spotkał nikogona kręcących się korytarzach, które przebiegał; ciągle trwające odgłosytrąb jeszcze bardziej się przyczyniły do odebrania mu reszty przytomnościprzez samą myśl, że teraz wszyscy oczekują na niego; zbiłsię zupełnie z tropu i kiedy przecież wyszedł z tego labiryntu korytarzyi schodów, ujrzał się w galeryi, o której już wyżej nadmieniliśmy.Obłąkawszy się zupełnie w nieznajomem miejscu, z dwojga drzwiwychodzącyah na tęż galeryę, zamiast tych co prowadziły do kredensuobrał przeciwne i wszedł do małego przysionku, który zdawał się prowadzićdo gmachu ciemnego na pozór, u którego nizkie drzwi na półtylko były przymknięte. Właśnie tylko co chciał przybliżyć się donich, ażali nie znajdzie kogo, któryby mu pokazał drogę, aż oto usłyszałdwa głosy rozmawiające z sobą cudzoziemskim językiem. Zatrzymałsię na chwilę i usłyszał kilka wyrazów, które natychmiast poznał,że są we włoskim języku, a osobliwszego znaczenia.— No, prędzej tam! — mówił jeden głos brzmiący ponuro, jakgdyby nad jakiem sklepieniem, a tak drżący, jak gdyby tego, co mówił,febra trzęsła ! — No prędzej, bo tu zimno, tak jak na wierzchołkuEtny; prędzej-że, mówię, w imię szatana; żebym się mógł wydobyć naświatło słoneczne!— No! no!— odpowiedział drugi, który, sądząc z brzmienia, stał bliżeji dotąd do siebie tylko pomrukiwał. — Miejcie przecież cierpliwość!wszak chcecie żebym krople rachował... siedm, osiem.....— Jedenaście! — ozwał się drugi! — Jedenaście, ani mniej, aniwięcej choćby jedna. N atenraz dobrze się udało, a stara przyniosła tyleile potrzeba, jak to nie zawsze czyni; ale śpiesz się, żeby prędzej skończyć,bo ten hazardowny chłopiec mógłby nadbiedz, kaci wiedzą jakimsposobem; twój zaś sługa jest niezręczny, i wszystko tylko na pół wykonywa,a nadto bardzo tu jest zimno w tym dole, tak zimno jakw grobie.— Osiem, dziewięć, dziesięć — mówił dalej tamten — może w grobiecieplej wam będzie, mistrzu.— Czy nie słyszysz jakiego szmeru, Assano? Zdaje się, że tamcoś trzeszczy, jak gdyby piasek na kamieniach posadzkowych pod lekkostąpającą nogą.