Pokaż treść!

4 4 2 ALEKSANDER BRONIKOWSKI.— No! no! uderzenie, wszak to nic osobliwszego, kiedy czasemdwaj słudzy pańscy pobiją się, a wy tak dobrze nosicie liberyą, jak i ja.— Precz, bezmózgie zwierzę! — wołał paź — bo będziesz tegożałował.— Czego będę żałował? — wyjąkał ów, i coraz bardziej ku niemuzataczając się zbliżał. — Jeżeli na pięści, to gotówem ci służyć, mójpaniczyku; a co się tyczy twojej szabelki, to dzisiaj nic nie będziez tego; bo tu jest pokój, jak zazwyczaj napokojach królewskich, a zapewneniewielką masz ochotę utracić swoją rączkę białą jak mleko.Na te słowa gniew gwałtowny ogarnął młodzieńca; postawił flaszeczkęi puhar drzącemi rękami, i postąpił grożąc gburowatemu przeciwnikowi.— Strzeż się, ty nikczemny pachołku, abym nie zapomniał, że brońszlachcica zanadto jest szlachetną dla ciebie, i żebym ci do twojejczerwonej szramy nie sprawił garnituru z drugiej strony, coby się niebardzo zabliźnił, nim pójdziesz na szubienicę.— Ej! dzisiaj, jak wam powiedziałem już, wcale nic nie ma doczynienia z kresami, mój arcy szlachetny paziu — odpowiedział podrzeźniającdrugi — nie jesteśmy tutaj w krzakach, gdzie jaki poczciwysługa pański może czasem co odnieść, sam nie wiedząc jak; czyńcietylko swoję powinność, a jeżeli nie rozumiecie się na niej, to dajcietu a ja wam pokażę.To mówiąc wyciągnął łapę ku buteleczce, ale Stanisław, któremuw tej chwili i kresa i wzmianka o krzakach przywiodła na pamięćową noc Łobzowską, i któremu wpadło na myśl, że może to ten, coprzed nim stoi, jest owym, którego wówczas tak dzielnie naznaczył;z całą siłą odepchnął go, i sięgnął ręką do lekkiej szabli. Jednakowożwprzód nim jej dobył, natrętny pachołek obrócił się nagle i jakbyprzypadkiem wywrócił naczynie tak, że reszta płynu rozlała się naziemię, i wybiegł czem prędzej, śmiejąc się i potrącając łającego, przezdrzwi poboczne, gdzie jednakowoż wkrótce przyśpieszył kroku.Nadzwyczajne rozdrażnienie i chęć nauczenia rozumu opilca, odwróciłyna chwilę pazia od obowiązku. Puścił się za nim, dobywszyszabli, i ścigał go przez niejaki czas po korytarzach, których zakrętytymczasem przedmiot jego oburzenia zakryły mu przed oczami. Z wielkątrudnością zaledwie mógł w nieznanej budowie trafić napowrót doopuszczonej sali bufetowej; ale kiedy wszedł do niej, ta jeszcze byłapróżna, a puhar jego pani zniknął. Pomięszany i zasmucony przybliżyłsię ku drzwiom sali jadalnej, rozumiejąc że kto inny z jego towarzyszówgo wyręczył; ale ujrzał, że wszyscy przytomni z puharamiw ręku oczekują na panią, która bez puhara stała, jak spostrzegł wyraźnie,z wielkiem podziwieniem i szukała go oczami.Jakże mógł usprawiedliwić opóźnienie w spełnieniu powinności.