Pokaż treść!

H IPO L IT BORATYŃSKI. 4 4 1— Z czasem — odpowiedział elektor — znajdzie się rada, a jeżeliPan Bóg pozwoli, to może kiedy spełnię wasze życzenie.W czasie tśj rozmowy biesiada zbliżyła się do końca, zastawionowety, a z niemi nadeszła chwila uroczystego toastu. P an Piotr Kmitapowstał dla podania królowi puharu, marszałek podniósł laskę, trąbyzabrzmiały pojedyńczo na sali, jakby przygotowując się do potężnegochóru, który w chwili, kiedy monarcha przytykał puhar do ust, miałzabrzmieć; paziowie gotowali się na rozkazy dam, a wtedy Barbaraz uprzejmą łagodnością powiedziała do swego:— Jeszcze raz zechciójcie, panie Lacki, przyjąć na siebie tę małąsłużbę: wszak to mi ostatni raz usługiwać będziecie! Zaczem idźciei bądźcie pewni naszej wdzięczności i łaski.Młodzieńcy z pośpiechem i szmerem cisnęli się do bufetu, dla n a­pełnienia puharów przeznaczonych damom, i Stanisław Lacki zabierałsię do nalania płynu ze swojej starannie pielęgnowanej flaszeczkiw mały puhar, o którym już wspomnieliśmy, obejrzawszy gopierwej dokładnie i serwetą wytarłszy. Już złote krople perliły sięw świetnym kruszczu, aż oto nagle czuł się tak gwałtownie potrąconym,że naczynia w jego ręce zachwiały się, i część kosztownego płynurozłała na kobierzec pokrywający stół. Bozgniewanyobej rzał siępo za siebie i ujrzał tegoż samego, któremu nie bardzo dawno pan tegodomu nazajutrz tak osobliwszą uroczystość był przyobiecał. Stałon przy nim wcale nie zmięszany, ani nawet nie wymawiający swojejniezgrabności; rozpierając się owszem wpośród gawiedzi, i z zuchwałym,a szyderczym uśmiechem jął zaglądać mu w oczy. Już Lacki zabierałsię zacząć z góry do bezwstydnika, ale ten m ów ił:— E j! mój paniczu! Jak też wam to podczasowstwo nie do twarzy.Zaraz poznać można, że nie jesteście stworzeni na sługę pańskiego,kiedy tak niezgrabni jesteście w nalewaniu. Tak! pić, to jeszczepotrafią jaśnie wielmożni panicze, ale zręcznie usłużyć i obejść sięz naczyniem, to wcale co innego.Rozgniewany paź zabierał się już porządnem cięciem odpowiedziećna taką mowę, a jego towarzysze, wprowadzeni w ciekawość tą rozmową,tłoczyli się nie bez chęci okazania próbki swego powszechnegousposobienia na grzbiecie W acława Siewraka, który jakby stworzonybył do podobnych doświadczeń; ale właśnie w sali zabrzmiało pierwszeuderzenie w trąby. Paziowie pośpieszyli tam, gdzie ich powoływałasłużba, a słudzy, znajdujący się przy stołach zastawionych napojami,dosyć mieli do czynienia, zadawalniając ustawicznie skierowanedo nich żądania. W acław zatem, zobaczywszy się sam na sam z młodymLackim na sali, zaczął mu coraz zuchwałej się stawić, i kiedyStanisław, trzymając jeszcze flaszkę i puhar, groził mu, ten zawołał: