Pokaż treść!

4 4 0 ALEKSANDER BRONIKOWSKI.stoimy w łaskach u jaśnie wielmożnego starościca Pińskiego, aniżelinasza małżonka.Oczy współbiesiadników królewskich zwróciły się z pewną ciekawościąna pazia, którego lica na te ostatnie wyrazy króla mocnym pokryłysię rumieńcem, a Barbara zabrała głos:— W rzeczy samej, ręka tego młodzieńca dwa razy oswobodziłanas z wielkiego niebezpieczeństwa. Raz rzucił się na oślepprzeciw zwierzęciu dzikiemu, pędzącemu na nas, a drugi raz stał namw obronie w niebezpieczeństwie, na któreśmy trochę nierozważnie narazilisię.— Usługi wyświadczone królom — rzekła królowa Bona — sąziarnem wydającem rozliczne owoce; a ten, który je na tak wdzięcznymgruncie zasiewa, może być wielbiony tak dla swojej odwagi,jako i roztropności.— O ! najjaśniejsza m atko! — odpowiedział Zygmunt August —jeden tur, jednem uderzeniem może nieszczęścia sprawić więcej, niżbydziesięciu królów zdołało skarbami okupić; zaczem nie samą roztropnośćtego młodzieńca uważamy za godną nagrody, ale jego poświęcającąsię wierność, jeżeli tylko wy, Stanisławie Lacki — mówił,obróciwszy się do pomięszanego i ze spuszczonemi oczami stojącegomłodzieńca — jeżeli wy nas jako wyręczyciela naszej królowej przyjąćzechcecie. Tak jest, dostojny panie Brandeburgski — mówi! dalejkról do Elektora — czy dalibyście wiarę, ażeby litewski młodzieniecodważył się spotkać z królem lasów naszych; bo w rzeczy samćjjest to zwierzę, jakiego na swych Mittelmarkskich piaskach i na równinacha łąkach Altmarkskich, zapewne nigdyście nie widzieli.— Tem bardziój mnie cieszy odważne postępowanie szlachcicaz Wielkiego Księztwa — odpowiedział książę — mój królewski wuju,że ja sam, jak wiadomo wam, również litewską krew czuję w swychżyłach.— I jakże? to u was nie ma turów? — mówił z uśmiechem Zygmunt— Wszelako nie zbywa wam na innych złośliwych zwierzętach,a Gęsi dosyć wam dały do czynienia (*).— A! już tym teraz podcięte są ich skrzydła, za pozwoleniem waszejkrólewskiej mości — mówił prędko Joachim.— Jeżeli wam kiedy podobać się będzie, kuzynie, odwiedzić mniew moich lasach — przerwał książę Albrecht — to możecie i tamzabrać znajomość z potomkami dawnych wieków.(*) G a n s v o n P u t t l i t z , zamożny szlachecki ród, który powiela razy prowadziłwojnę ze swoim panem lennym, elektorem Brandeburgskim.