Pokaż treść!

486 ALEKSANDER BRONIKOWSKI.Dotąd marszałek wielki stał po za krzesłem króla; ale skoro pierwszedanie zostało mu podane, zajął się natychmiast w swoimwłasnym domu sprawowaniem obowiązku podczaszego. Wziął małyzłoty talerz z rąk murgrabiego, umoczył w nim kawałek chleba, przytknąłgo do ust, a potóm rzucił w srebrny koszyk, który drugi trzymałna pogotowiu. Potem z głębokim ukłonem podał potrawę królowi,który właśnie co serwetą ze złotej materyi obcierał ręce, umoczywszyje pierwej w wodzie podanej sobie w pięknem naczyniu; kilku ze sługjego orszaku odbyli tęż same posługę dla królowej.Kiedy Zygmunt August, położywszy nóż i widelec dał poznać, żema dosyć tej potrawy, Piotr Kmita wziął prędko bardzo pięknie wysadzanypuhar, wylał nieco znajdującego się w nim płynu na rękę i poniósłgo do u s t; potem otarłszy się oddał monarsze puhar, i kiedy tenpił, podnieśli się wszyscy z siedzenia, które zaraz znowu zajęli, opróczwojewody Krakowskiego, który ciągle pozostawał przy królu stojący >jak gdyby przez cały czas biesiady chciał spełniać obowiązki krajczegoi podczaszego.Królowa i inne damy, stosując się do obyczaju, który za napój przeznaczałniewiastom czystą, albo też z kwiatem pomarańczowym lubcykoryą odwarzoną wodę, odmówiły trunku, oprócz podnoszonychtoastów, w czasie których wolno im było wypić nieco wina słodkiego,albo też tak zwanego hippokrasu, czyli wina zaprawnego cukrem i korzeniami.A kiedy wszyscy już biesiadnicy, każdy według swego wyborui apetytu, nasycili się jadłem i napojem, król obrócił się do gospodarzadomu, wzywając go, aby zaniechawszy dalszego pełnienia obowiązków,zajął się więcej użyciem darów, które dla swoich gości przygotował.Był to znak, że dotąd dworskiej etykiecie stało się zadosyć,a było zachęceniem do ochoty i posiłku przy wybornej biesiadzie.Kiedy zatem Piotr Kmita zajął miejsce naprzeciw królewskiego stołu,natenczas nieco wymuszone dotąd obejście stało się więcej swobodnem,a w pośród brzęku puharów i szczęku półmisków i talerzy, dałsię słyszeć niejeden wyraz żartobliwy. Słowem, że ochota zacząwszybyć powszechniejszą, nawet i na królewskiej matce zdawała sięczynić niejakie wrażenie: zaczęła z wdziękiem wdawać się do rozmowywesołej, którą król starał się utrzymywać, czasem nawet zwracałamowę do Barbary. Serce Zygmunta Augusta, przystępne wszelkimłagodniejszym uczuciom, zaczęło cieszyć się nadzieją, że czas, potrzebai zwyczaj zniszczą powoli to natężenie, które ciągle i ciągle mięszałopiołun do uciech jego domowych. Ale młoda królowa mniejoddawała się temu miłemu złudzeniu: kobiecie niełatwo jest oszukaćkobietę. Wszelako nie chciała zrywać miłej ułudy, w której nie bez