Pokaż treść!

434 ALEKSANDER BRONIKOWSKI.Słudzy posłuszni puścili z rąk zagrożonego, a ten potoczył się poziemi aż do nóg magnata, które objął błagając. Pierwsze poruszeniewojewody było takie, żeby go odtrącić jak psa, którego naśladowałw giestach; ale dwa lub trzy ciche wyrazy, jakie ten wymówił, zdawałysię myśl pańską odmieniać.Dał mu znak, ażeby powstał, i pozwolił mu podnosząc się do swegoucha, jeszcze coś więeój poszepnąć. Nie zdawało się, ażeby to, coPiotr Kmita słyszał, bardzo mu było miłem; gorzkie uczucie, ba n a­wet niejakieś upokorzenie ukazały się na jego obliczu, które po kilkakroćzmieniło barwę, oraz w odwróconym wzroku: wszelako musiałoono korzystnie przemówić za losem wypędzonego sługi, bo Kmitaodezwał się krótko, tonem rozkazującym:— Dajcie mu pokój! to była omyłka.Potem odwrócił się do Wacława i rzekł doń twardym głosem.— Jeżelić to tak jest, to możesz dzisiaj zjeść kawałek chlebaz moimi sługami i popić z mego naczynia; ale na przyszłość zawszez nami po dawnemu zostaje. Pamiętaj sobie, bultaju!Wkrótce atoli potem zmienił się natychmiast jego ton i wyraz jegorysów, kiedy postrzegłszy młodego Lackiego, przemówił doń w sposób,który zdawał się być łagodnym i uniżonym, a w ustach dumnegostarca wyglądał na dwuznaczną grzeczność.— Tak pilny w wykonywaniu swego obowiązku, panie starościcuPiński? Zaisteć to prawda, że poczyna się od małych rzeczy, abypotem skończyć na wielkich. Jak słyszałem, młody, odważny szlachcicu,co tak umiesz potykać się z turami i opiłymi włóczęgami nocnymi,dzisiaj ostatni raz podasz czarę najjaśniejszej pani, a ja zawczasużyczę ci szczęścia do tego, o czem zapewne jeszcze przed końcem tejlichej biesiady dowiesz się.Wiadomo, że marszałek wielki nie bardzo był miły paziowi; pojednanie,które nie dawno miało miejsce pomiędzy wojewodą a najjaśniejsząpanią, nie wygładziło całkiem w drażliwym i myślącym młodzieńcuwspomnienia przeszłości; a więc w milczeniu ukłonem odpowiedziałna zobowiązujące oświadczenie, które mu w oczach przytomnychwielkie znaczenie nadało, i którego może nawet niektórzy towarzyszejego w cichości mu zazdrościli.Po oddaleniu się pana, słudzy z kiełza poglądali na tego, co nietylko pozbawił ich dzisiaj sposobności okazania swojej chwalebnejgorliwości służbowej, ale nawet niewinnej rozrywki widzenia go nazajutrzpo uroczystości w powietrzu; bo każdy dzień powinien miećswoję zabawę. Ale Wacława Siewraka wcale to nie zdekoncertowało;owszem przybrał on minę podwójnie ważną, chełpiąc się ułaskawieniemwojewody, i dosyć śmiało żądał napoju jak najlepszego, żebyobmyć kurz, który szarpanina niezręcznych służalców wznieciła, oraz