Pokaż treść!

4 2 8 ALEKSANDER BRONIKOWSKI.bną była do budowy teraźniejszej kupieckiej bryki, tylko bez przykrycia,z drzwiczkami po bokach. Wszelako były z wysokiemi poręczamisipdzenia w liczbie czterech, po dwa naprzeciw siebie, zawieszonetylko wprawdzie na mocnych pasach skórzanych, ale drzewo było pozłacane,a nieszczególnie miękkie poduszki, pokryte błękitnym aksamitemz wyszywanemi srebrem orłami polskiemi, i przytem umocowanabyła wokoło suta falbana z podobnejże materyi, tylko amarantowegokoloru. Po nad miejscami honorowemi, w pośród potężnychtylnych kół, na czterech żelaznych drągach, wznosił się również aksamitnymwierzchem pokryty, gatunek czworobocznego dachu, bardzoprostego, a nawet niezgrabnego nieco kształtu, jednakowoż równie bogatopozłacany, a po brzegach szeregiem małych koron przyozdobiony,w pośrodku zaś wznosiła się większa korona. Firanki z wyzłacanejskóry, które otaczały tym sposobem utworzoną klatkę, dla pięknejpory były ściągnięte, a tłum, poglądający ciekawie przez szereg otaczającychjeźdźców, ujrzał w tym powozie królowę Barbarę i Bonę, pierwsząw bogatej dworskiej sukni, a drugą w ciemnej szacie wdowiej,obie jednak mające niewielką koronę na wierzchu głowy,Eozmowa obu dam nie zdawała się być nader żywą, i obieusiłowały nudy z uroczystego pochodu wynikające, każda ze swojejstrony, rozmową ztowarżyszącemi im damami, albo też z jeźdźcami tużobok powozów w małym galopie jadącymi rozpędzić. Naprzeciw nichznajdowały się: wojewodzina Podolska, której książęcy jej ród to drugiehonorowe miejsce naznaczał, i córka jej, która dnia dzisiejszegobyła głównym przedmiotem uroczystości: jedna okryta ciężką żałobąi zupełnie bez ozdób, druga przyozdobiona wdziękami młodości w niedostatkukosztownych klejnotów; bo zeszpecony Bizantyński łańcuchleżał dobrze zamknięty w kufrze u matki. Na drugich miejscach zniższemiporęczami, w poprzek około ścian powozu, siedziały: z prawejstrony panującej królowej pani skarbnikowa Horonostajowa i ŁucyaOstrorożanka, a z lewej pani starościna Falczewska i dworska pannaBony Medyolańskiej. I te drugie także damy nie nader były rozmowne.Księżniczka nie była dzisiaj więcej usposobioną do rozmowy, niżzwykle. Helena oddała się marzeniom przyszłości i rzuciła niejednoszybkie wejrzenie na niezbyt oddalonego starostę Samborskiego, alboteż odpowiadała z uśmiechem na uprzejmy, albo uszczypliwy wyrazczęsto wokoło wozu przejeżdżającego króla; szacunek w obec wysokichdam i świadomość przykrych między niemi stosunków, powściągaływyrazy panny honorowej, a Starościna i Skarbnikowa poprzestawałytylko niekiedy na tem, że mogły rzucić na siebie skryte wejrzenie.Opodal trochę ode drzwi jechało sześciu paziów, a pomiędzy nimiStanisław Lacki.Opisawszy zatem z taką dokładnością główny powóz i najozdob-