Pokaż treść!

4 2 6 ALEKSANDER BRONIKOWSKI.R o z d z i a ł X X X V I .Więcej niż tydzień upłynął, w ciągu którego Zygmunt AugustJagiełło podczas uciech wszelkiego rodzaju objawiał poddanym swoimi obecnym cudzoziemcom zadowolenie serca, bogactwo i gust swojegodworu. W pogodną porę zabawiano się gonitwą pierścienia, okazałemialbo fantastycznemi scenami i rozmaitemi ćwiczeniami, a kiedyzagrażał deszcz kosztownemu strojowi dam i piórom, albo też bogatymhaftom panów, którzy albo w narodowym, albo w hiszpańskim ubiorzewystępowali, chór włoskich śpiewaków i muzyków zgromadzałpiękny świat na salach zamkowych, albo też bawiono się rozmaitemiwidowiskami, które złożone z szumnych sentencyj, z krwawych sceni z ciężkich żartów Scaramuzza i Brighella, nazywały się podówczasdramą. Każdy dzień tak przepędzony kończył się tańcami, i aż dopóźnej nocy przeciągano biesiadę.Król zaniechał całkiem owego sposobu życia, zamkniętego i nietowarzyskiego,jakie w czasach niezgody, wbrew swojej skłonnościi chęci, kiedy wątpliwość i nieufność tak go usposobiły, rozumiał żeprowadzić powinien. Teraz sam wszystko w około siebie ożywiałprzystojną radością a swobodnym żartem; każdy, którego tylko niezajmowały skryte zamiary, czuł się wesołym i swobodnym pod jegobokiem, a przecież umiał w obecności uprzejmego gospodarza i miłegotowarzysza tak dobrze się zachowywać, że dośćby było jednego wyrazuw stosownym czasie wyrzeczonego, a nawet jednego wejrzenia,ażeby swobodę zwrócić do przyzwoitych granic, gdyby zaczęła z nichwykraczać.Ezadko widział kto w królewskim związku małżeńskim większą godnośćumysłów nad Zygmunta Ii-go i Barbary Radziwiłłówny.Jak w nim, tak i w niej, wesołość była panującą, a ona podzielałaz nim owo bezpieczeństwo, które nie przechodząc w lekkomyślność,koniecznie potrzebnem jest dla szczęścia życia. Nie zbywało jej jednakna owej bystrości kobiecej, która nader prędko i pewnie wszelkiślad złej chęci, jakkolwiek ukrytej, albo tóż lekceważenia, jakkolwiekprzemijającego, umiś postrzegać, a tem mniej zbywało jej na poczuciugodności, jak to czytelnik zapewne już nieraz postrzegł. Wszelakorównie jak i Zygmunt August była ona czułą na wszelkie oznakiprawdziwej przychylności, a im więcej kiedyś zdawało się jej widzióćw Helenie Odrowążównie rywalkę, albo raczej dobrowolne narzędzienieprzyjaznych planów, tem bardziej cichy, ale stanowczy opórdziewicy skłonił ją ku niej, tak iż chętnie połączyła się ze swoim mężemdla ugruntowania budowy jej szczęścia i uzupełnienia go, z m łodzieńczążywością, a wspaniałością królewską.