Pokaż treść!

H IPO LIT BORATYŃSKI. 4 2 5— Daj pokój! — odpowiedział Laeki. — Widzisz, że ja z wesołegoi swawolnego chłopca stałem się marzącym młodzieńcem; a takiwcale niezdatny jest na dworze, gdzie radość założyła swoje siedlisko,i gdzie szukają tylko wesołego dowcipu, a udanej szykowności.— No! żeby tak nieudatnym, to nie jesteś, jak na Litwina — odpowiedziałstarosta, przybierając ton żartobliwy — a dowcip i wesołośćznajdą się znowu, kiedy twoje życie zakwitnie w całym blasku.To nie jest rzecz rzadka' być w twoim wieku trochę smutnym i złegohumoru; zaczekaj tylko z parę lat, a nadejdzie spokój, osobliwie jeżelici poszczęści się tak jak mnie, znaleźć miły cel pragnień.Paź zaczął niespokojnie poruszać się na krześle i mówił, czyniącręką giest, jakby kogo odpychał:— Przestań, mój Hipciu, przestań! Ty mnie dręczysz, wcale o temnie wiedząc.— I! bądź też dobrej myśli i wypogodź czoło! — mówił dalej Boratyński.— Ja spodziewam się, a nawet prawie z pewnością wiem, żewspaniałomyślny Zygmunt August nader ci jest życzliwy w duszy;że pomimo twojój młodości dla dwukrotnego wybawcy swojej królowejchcc uczynić wyjątek, że może wkrótce, ba! nawet jeśli się nie mylę,w dniu zaręczyn moich, na innem miejscu będziesz się znajdował.— W dniu twoich zaręczyn? Na innem miejscu? — powtórzyłmłodzieniec, tak jak i pierwej poglądając przed siebie. — Tak! dla czegóżbynie? I dopóty — dodał podając przyjaźnie rękę Hipolitowi— i dopóty zostanę, i jeszcze raz z całój duszy cieszyć się będę zeszczęścia twojego, mój Hipolicie; boty zawsze byłeś przyjacielem dziecinnegoStasia. Ąle potem rozumiem, że koniecznie będę musiał wynieśćsię daleko — daleko ztąd, a jeżeli kiedy przybędziesz do Litwy,nie prawdaż? to odwiedzisz Stasia i jego ojca w cichem, samotnempomięszkaniu ?Gdy to mówił, Hipolit pocałował go w czoło i upomniał, ażebyzbytecznie nie oddawał się posępnym marzeniom, które zatruwają tylkouciechy młodzieńcze, i życzył mu, aby udał się do snu, dla nabraniasiły i rzeźwości. Ale kiedy się młodzieniec oddalił, Hipolit niemógł natychmiast pozbyć się wrażenia, jakie osobliwsze jego postępowaniei wyrazy na nim . uczyniły, tak że przez jakiś czas rozmyślająco niepojętym smutku niegdyś tak wesołego Stanisława, zapomniało własnem szczęściu. Dopiero pocieszywszy się nadzieją, iżogień młodości, wrzawa dworska, a mianowicie pobudzona i przez ła ­skawość królewską zaspokojona duma uleczą go z tego, z przyjemniejszemimarzeniami udał się na spoczynek, w krainę marzeń.