Pokaż treść!

HIPOLIT BORATYŃSKI. 4 2 3przystała, i zabierał się pozostałe jeszcze nocne godziny, jeżeli nieprzespać na łożu, to przynajmniej w pośród zachwycających o b ra z ó wprzyszłości przemarzyć, gdy oto krewny jego Stanisław Lacki wszedłdo pokoju.Służba i etykieta nie dozwoliły paziowi na świetnych królewskichpokojach przyłączyć się do orszaku znakomitych i dostojnych osób, któretam otoczyły starostę Samborskiego, życząc mu szczęścia; przyszedłzatem, chcąc bez przeszkody użyć prawa pokrewieństwa i zapewnićHipcia o swojej radości, jaka zbyt czułe serce młodzieńca głęboko napełniała.Zdawało się, że był mocno wzruszony i objawiał swą radośćwprawdzie dawnym zwyczajem w skokach i uściśnieniach, jednakowożpowiedziałbyś, że to już mu nie jest tak do twarzy, i że jakaśsmutna chmurka unosiła się we wzroku jaśniejącym weselem.— Otóż teraz wszystko pięknie i dobrze — zawołał, biorąc zarękę krewnego — i lepiój, daleko lepiej stało się, aniżeli można byłosię spodziewać. Ktoby to był wtedy, kiedyśmy w kościele Iwanowickimzobaczyli kochaną Helenę z jej marzącą matką, która zaledwiedozwoliła ci kilka słów z córką pomówić, ktoby mówię wtenczas mógłpomyśleć, że też ci ona musi ją oddać. Ktoby był spodziewał się, żemój Hipcio w tak krótkim czasie stanie się potężnym i bogatym panem,i że stary mrukliwy marszałek wielki będzie sobie uważał zazaszczyt a radość, jeżeli młodemu szlachcicowi, którego podtenczasodźwierni jego odedrzwi pomieszkania oddalali, będzie mógł zaręczynyna swoim pięknym zamku Wiśnickim wyprawić!— W rzeczy samej, Stasiu mój — odpowiedział Boratyński — losmój wcale inaczej ukształcił się, aniżeli można się było spodziewaćprzed ośmnastą miesiącami, a nawet i później jeszcze; bo kiedyśmy razemwjechali na zamek Wileński, to niezbyt osobliwie było koło mnie,a nawet i wtenczas nie tak szło, kiedyśmy w przeszłym roku z Janowcado Krakowa jechali. Pamiętasz, że ty tego dnia byłeś smutnyi miałeś jakieś przeczucia; ale patrzaj, wszak to się nie zjiściło, a naweti wróżby się nie zjiściły, które jaszczurczy odgłos tej czarownicy namczynił, a które i ciebie, b a ! i mnie także tyle nabawiły trwogi.— Nie wspominaj o tóm—mówił Stanisław, którego wesoły uśmiechzamienił się prędko na posępne zamyślenie. — Wprawdzieć jesteś dzisiajszczęśliwy i wesół; słońce, które dla ciebie weszło, spędza wszystkieposępne chmury i możesz naśmiewać się ze złej wróżby, którawcale nie sprawdziła się na tobie; ale co ze mną, to wcale jest co innego.Żadna jeszcze radość nie stanęła dotąd pomiędzy mną a owemwspomnieniem, które ja jeszcze zbyt ciążące czuję na sercu; i zdaniemmojem niedobrze ten czyni, kto wyzywa nieszczęście, które, jak mi nierazpowiadano, nader ma ostry słuch.— I jakże te młodzieńcze usta mogą tak smutne wyrazy wymawiać?