Pokaż treść!

H IPO LIT BOBATTŃSKI. 4 1 9jest zewnętrzną wartością datku, to wewnętrzna jego wartość najmocniejdotyczy dawcy, bo na niej to właściwie zależy, aby dobrzemu zapisano było w księdze przeznaczenia.Bona w milczeniu postąpiła ku jednemu z gierydonów salonu;odpięła z lewej ręki bogato oprawną bransoletkę i podniosła ją kuświatłu. Za przyciśnieniem sprężyny otworzyła się pokrywka odklejnotu, a ona poglądała długo na to, co znajdowało się wewnątrz,przycisnęła je jakby pokryjomu do ust i zamknąwszy, podała starejklejnot z głębokiem westchnieniem. Stara wróżka obejrzałago z chciwością, obejrzała łakomie świetny dar i zachowała gostarannie.— No, prześwietna pani — mówiła, obróciwszy się do Anny,która, jak zdawało się, w wielkiem pomięszaniu stała na stronie —jakąż nagrodę udzielicie swojej pokornej niewolnicy?— Ja nie jestem królową — odpowiedziała księżniczka jąkającsię — a to pomieszkanie nie jest mojem ; wszelako żądaj odemnie nagrodyna dzień jutrzejszy, a spodziewam się, że zadowoloną będzieszz tego daru, jaki ci wdowa Leona Odrowąża dać może.— Nie! bynajmniej, jaśnie oświecona księżno! — odpowiedziaławieszczbiarka. — Niecierpliwi to wierzyciele, którym winni jesteście;niezliczone są chwile pozostające do czasu, aż znowu dzień zaszarzeje,a w każdym dniu mogą one upominać się o dług zaległy. Przyszłość— mówiła dalej z bojaźnią, poglądając w około siebie i z widocznymwstrętem — przyszłość nie jest wolna od skazy, która przezemnieukazała się wam; nieprzyjaciel stoi w odwodzie; chcecież-li mu daćprzewagę nad sobą wprzódy, nim dom, któryście widzieli, ukończonyzostanie ?— Wszelako ja nie mogę spełnić twojego życzenia — odpowiedziałaksiężniczka napoły ze wstrętem, napoły rozkazując. — Zdarzeniedzisiejszego wieczora niespodzianie mnie zaskoczyło, a niemożnośćmuszą także pojmować i duchy.— Niemożność? — powtórzyła stara znaczącym tonem. — Wiedzciezatem, że nie tylko wam ta zwłoka niebezpieczeństwem zagraża,ale i mnie i pani, która mnie jest jakby rękojmią za spełnienie waszegosłowa.— O ! kuzyno! — zawołała Bona, niby prosząc tonem przerażenia.— Powiadacie, że nie jesteście w możności? Ale to nie jest tak— mówiła dalej wróżka; — nader wspaniale na czarnej wdowiejszacie lśni się wasz łańcuch, a wy powiadacie, że nie możecie, dlategoże nie macie chęci. A więc tego, czego dobrowolnie odmawiacie,muszę koniecznie żądać.— O! nigdy! Miałażbym ostatni klejnot rodu mojego oddać, ten2 7 *