Pokaż treść!

4 1 8 ALEKSANDER BRONIKOWSKI.dnej na drugą,, chcąc poznać wrażenie, jakie ten wypadek na nichuczynił.Anna była nadzwyczajnie wzruszoną. Jedną ręką oparła się0 marmurowy stół, drugą ocierała pot kroplisty ze zbladłego czoła;krok Bony zdawał się być pewnym tak jak zwyczajnie, wszelako zamyślonabyła i roztargniona; ale w najosobliwszym widoku ukazywałasię stara. Zdawało się, jak gdyby z trudem nadzwyczajnym przychodziłado siebie po okropnóm wrażeniu: dotąd jeszcze nie mogłazająć oddechu, przelękłe wejrzenie rzucała w około siebie, jak gdybylękała się ujrzeć osobliwsze a niemiłe rzeczy, włos jój czarny najeżyłsię nakształt szczeciny ponad zżółkłem obliczem, a głębokie przerywanewestchnienia wydobywały się ze zbladłych i przyciętych ust.Tak podobna była do wiedźmy z Endoru wtenczas, kiedy ta królaIzraelskiego ułudzie chciała, i kiedy potęga, którą w występnem wywołałaigrzysku, prawdziwie a niespodziewanie w jój zaczarowanymkole stanęła.Długiego potrzeba było czasu, nim jedna z niewiast przerwałamilczenie; aż nareszcie zaczęła królowa, postrzegłszy że stara powróciłaprzecież do zmysłów, i chcąc zapewne zakończyć już tę wzruszającąscenę:— Rozwiązałaś już wróżbą swoje przyrzeczenie i bogdajby losspełnił tak, jakeś nam wywróżyła. Nie wiemy, ażali księżniczka podobniejak my wieszczbą twoją jest zadowolniona; ale niechaj pomni,że kielich szczęścia nigdy nie jest niezamącony, i że tam, gdzieszczęście wstępuje i niebezpieczeństwo też nie zwykło bywać dalekie.— I ja także życzę — mówiła Anna — ażeby skutek zjiściltwoje wyrazy; jam się tylko jednej rzeczy lękała, a nie miałam sięczego lękać; co zaś do drugiej, to bez obawy mogę stawić oblicze.— A więc żądaj nagrody — mówiła Bona; — pamiętaj atoli, żesą rzeczy, które droższe nam od najcenniejszych skarbów na świecie,1 że od panujących nie można żądać bezkarnie tego, na co zezwolićnie mogą.Wtedy wróżka mówiła z widocznem natężeniem:— Duch, który mnie ogarniał, już mnie znowu opuścił; powróciłamznowu do życia ziemskiego i jestem waszą najpoddaniejszą sługą;ale obietnica wasza już jest na innem miejscu, a ja mam nadzieję,iż nie będziecie nastawali na zniszczenie jej.— Mów tedy — zawołała Anna z żywością.— A więc zapytuję najjaśniejszej pani, ażali w obecnej chwilinie ma przy sobie jakiego klejnotu, który jej szczególniejszym sposobemjest miły, z powodu dawcy, albo dla jakiej drogiej pamiątki?Otóż czegoś podobnego rodzaju żądam ja, bo nadludzkie siły wyrokunie mogą bez ofiary być pozyskane: i kiedy.kapłanka ich zadowolona