Pokaż treść!

4 1 6 ALEKSANDER BRONIKOWSKI.odrzuciła swoje zasłony i w podobnymże blasku jej rysy pełne wyrazujaśn iały : zaciemniony pokój napełniło czarodziejskie światło, i miłyodurzający zapach, podnoszący się z naczynia, napełnił komnatę.Na spodzie naczynia coraz bardziej i bardziej zaczęło się mącić,jak gdyby obcy pierwiastek oddzielał się od czystej wody, która ponadczemś cięższem pozostała; powietrze w małych bąbelkach podnosiłosię w górę, ziejąc mocny zapach, pod spodem zaś zaczęło się cośkształcić, podrastać w górę, podobnie jak pierwej w kuli, ale niepodobnedo drzewa, tylko w dziwacznych kolcach i prętach, i coraz wyraźniejuformowało się w postać budynku z wielą wieżami, podobne dogaleryi.Wróżka skończyła swoje wezwania i pytała:— Ażaliż mistrz podniósł dom z ruin?I w rzeczy samej zdawało się księżniczce, że widzi dom, albo raczejwspaniały pałac ze swojemi wieżami i kopułami, a zarazem i drugi,który właśnie teraz zarysował się w niepewnem świetle promieni,łamiących się w wodzie i w czarodziejstwie fantazyi.— Jest to dom starożytny — mówiła Sybilla uroczystym głosem,— wiele rodzin królewskich ujrzało w nim świat i mieszkało tamw potędze, chwale, a pokoju, aż jeden za drugim spoczęli w siedzibiegrobowej. A skoro przyszedł czas, gdy ostatni z tego domu znikł,bo losy człowieczeństwa nader są znikome, wówczas opustoszał domsamotny, wieże jego upadły, a przez rozpadliny potrzaskanych murówświatło planet zajrzało do komnat ogołoconych z ozdoby.- Świetnośćwszelako nie przemija na zawsze, i podobnie jak ze dna tego naczynia,w którem zmysłowo dostrzegasz prawdę, na odgłos mistrzapowstaje z gruzów zniszczenia nowa budowa, i mury swe o drugie muryopiera: powstaje to na wieki, ażeby obie stały, jedna drugąwspierając, i ażeby następne pokolenia przemieszkiwać mogły w jegokomnatach i salach.I w rzeczy samej obiedwie massy połączyły się w naczyniu,i wieże ich zdawały się razem sklejać i łączyć, i wzniosły się moenieji wyżej w spokojną wodę ponad niemi, jak gdyby w przezroczapowietrzne.Silne przedstawienie tego, co jedynie tylko umysł wnuczki Piastówzajmowało od dawna, mocno ją przejęło. Przysłuchiwała się bez poruszeniawyrazom, które coraz prędzej i gwałtowniej wydobywały sięz ust starej kobiety.Tymczasem zewnątrz powstała gwałtowna burza. W nagłym polociewiatr świstał i wył w pośród wierzchołków drzew ogrodowychi wstrząsał gwałtownie oknami. Już od pewnego czasu grzmot dałsię słyszeć z daleka, ale burzą silnie pędzone chmury usiadły ponad