Pokaż treść!

3 8 ALEKSANDER BRONIKOWSKI.trzaj, mój bracie! oto znalazłem na ziemi, tn w tym pokoju, kawałeklistu, który marszałek wielki zostawił przed kilku chwilami.Starosta wziął papier, który zdawał się być kawałkiem oddartymod całego listu i czytał następne wyrazy i zgłoski bez żadnego związku:„....Iowa, również wam wierną.... plebanii ważną rozmowę z PaniąPodo.... brzydowski przytem.... nieraz już ja wasze kro..., przeciw dumnemuksiędzu.... wyrzekłszy się korzyści niedorzecznych owych.... córeczkaHelena.... a ja nie korzystałem z tego.... ważnym pionem....zdaje się na szachów... nader niebezpie... mądra gra.... mi z niej korzy ... duma i zemsta są.... możniejszy jest aniżeli owi Andrz.... zyskaćna czasie wszystko wasz.... Barbara przecież nie.... nic się niewiedzie.... tima ratio regum.— Potrafisz-li mi rozwikłać to pismo, naktórepoglądam jak na formułęczarnoksięzką, przynoszącą nieszczęście? — zapytał niespokojnyHipolit zamyślonego brata. — I cóż dla Boga! powiedz mi proszę!co ten uporczywy wojewoda ma począć z bogobojną Heleną? Co onmoże donieść o niej królowej matce? — Bo to pismo wyraźnie jest doniej pisane?— Daj pokój! —mówił starosta Samborski, paląc pismo przy świecyz podniesionem ku niebu poważnem wejrzeniem — daj pokój ! Przyjdzieczas, gdy wszystkie czyny pokątne wyjdą na jaw, i jak jadostrzegam w ciemnych zakrętach światło do którego ten spalonyświstek prowadzi, tak na to nie powinien spoglądać wzrok nieskalanymłodzieńca! Patrz! — mówił dalej, starając się z usilnością wypogodzićzasępioną twarz : — oto obmyśliłem dla ciebie urząd, pierwsząrycerską usługę przy wstępie na świat, urząd naderprzyjemny, aleoraz niebezpieczny. Ale wszakże ty jesteś Boratyńskim! N iezadługoprzybędą tu niewiasty: pomiędzy niemi znajduje się jedna — dodałociągąjąc się — jedna, której nie umiem dać nazwiska, bo jeszczenie śmiem jej tak nazwać, jakbym życzył! Jest to, tak! jest to Barbara,wdowa po Stanisławie Olbrachtowiczu Gastoldzie, wojewodzietrockim.— Królowa? — zapytał młodzieniec z podziwieniem.— Żona Zygmunta Augusta Jagiełły! — odpowiedział ów tonemostrym — i potem mówił dalej, spuściwszy oczy ku ziemi. — Zjechałemsię z nią po drodze w Opocznie. Była ona sama ze swojemi kobietamii służbą litewską, ale żadnego pana z krajów koronnych przyniśj nie było; bo odkąd król wyjechał z Warszawy, opuścili ją wszyscy,a wszyscy. Otóż prosiła mnie, bym jej towarzyszył; bo nie przystoiprzecież, mówiła, żeby małżonka królewska wjeżdżała do stolicy bezprzyzwoitego orszaku; a to jej szlachetne zaufanie tem bardziej mniewzruszyło, bo zapewne nie musiało być jej tajno, co ja mówiłem nasejmie warszawskim, co musiałem mówić, mój bracie. Nie, nie mogłem